2 Ιανουαρίου 2014

Κάποτε ήμασταν παιδιά...
















Κάποτε ήμασταν παιδιά
με μεγάλα στους ώμους φτερά
και τον ήλιο στα μάτια.

Κι ύστερα ο ήλιος χάθηκε
σαν κρίνος που μαράθηκε
και τα φτερά κρυφτήκαν.

Τα μάτια σήκωσε ψηλά
τον ήλιο κοίτα που γελά
και ψάχνει τη ματιά σου.

Και τα κρυμμένα τα φτερά
θα ξαναβγούν όπως παλιά
να ανοίξουν την καρδιά σου!

(Πλασμένοι από θάλασσα)

2 σχόλια:

  1. Στέβη μου, καλησπέρα.
    Πολύ όμορφο το ποίημα. Η γραφή σου με πλημμυρίζει ελπίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ Σεβάχ μου, αυτό είναι το μόνο που επιθυμώ γράφοντας...
      Καλή χρονιά σου εύχομαι!

      Διαγραφή