25 Νοεμβρίου 2011

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί
Σα να κρατούν στους ώμους τους ολάκερο το σύμπαν…
Κοιτάζουν πάντα χαμηλά, τον ήλιο δεν τον βλέπουν
Πώς να τον δούνε μάτια μου;
Πώς να τον δεις τον ήλιο αν δε σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά ...

Γι'αυτό δεν είναι εύκολο να δεις το πρόσωπό τους...
Κανέναν δεν κοιτάζουνε
Κι αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν, αόρατοι πως νιώθουν
Γι'αυτό κι εκείνοι δεν κοιτούν
Βλέπεις, θαρρούνε μάτια μου πως κι οι άλλοι δεν τους βλέπουν
Όμως ποτέ τους δε μιλούν…

Μα αν καταφέρεις και τους δεις και τους κοιτάξεις πιο καλά
Τότε θα δεις τι κουβαλούν βαθιά μεσ'την ψυχή τους...
Θλίψη που καθρεφτίζεται στα σκυφτά μάτια τους
Πίκρα, που ζωγραφίζει το βουβό βλέμμα τους
Σιωπή, που σφίγγει τα στεγνά χείλη τους
Μοναξιά, που ασχημαίνει το πρόσωπό τους
Μην απορήσεις μάτια μου
Η μοναξιά ασχημαίνει τους ανθρώπους...

Μη φοβηθείς και φύγεις!
Το δύσκολο ήταν να τους δεις
Πλησίασέ τους… μίλα τους
Μα να'σαι υπομονετικός
Μην αισθανθούν τη λύπη σου
Κρύψε την ενοχή σου που δεν τους είδες πιο νωρίς
Πώς να το κάνεις μάτια μου αν δεν κοιτάζεις χαμηλά;
Πρέπει να νιώσεις μοναξιά για να κοιτάξεις σαν κι αυτούς
Να αισθανθείς πως είσαι εσύ… ή ίσως κάποιος που αγαπάς...
Μα αν γίνει έτσι μείνε ...
Νιώσε τον πόνο τους, τη μοναξιά, μόνο μη νιώσεις οίκτο
Είναι περήφανοι πολύ,κι αν νιώσουνε τον οίκτο σου
Πιότερο θα λυγίσουν...

Λένε πως όσοι είναι σκυφτοί
μέσα τους θέλουνε να μπουν, στη μήτρα που τους γέννησε
Εκεί που νιώθαν ασφαλείς...
Στον κόσμο εκείνο το μικρό που διπλωμένος μόνο αντέχεις
Μα αντέχεις την αγάπη του κι αυτή είναι μεγάλη
Γι'αυτό ποτέ δεν την ξεχνάς…
Πώς να το κάνεις άλλωστε;
Δεν ξεχνιέται η αγάπη μάτια μου, μόνο πονάει αν δεν την έχεις

Γι'αυτό θέλουν να ξαναμπούν στον κόσμο εκείνο το μικρό
Είναι μεγάλος τούτος 'δω...κακός και άδικος, ψυχρός,
Χωρίς στάλα αγάπη
Πώς να τ'αντέξει όλα αυτά ένα σκυφτό κεφάλι;

Μην απορήσεις αν σουν πουν πως η ζωή τους είναι εντάξει
Τι περιμένεις να σου πουν; πως έχουν μάθει να'ναι μόνοι;
Δε μαθαίνεται μάτια μου αυτό, μα συνηθίζεται πικρά

Λένε πως είσαι δυνατός αν έχεις μάθει ν'αγαπάς
Μα γίνεσαι πιο δυνατός αν έχεις μάθει την αγάπη να αντέχεις
Κι αυτό μαθαίνεται ευτυχώς!

Γι'αυτό μην ψάχνεις τι να πεις καθώς θα τους κοιτάζεις
Χάιδεψε απλά τα μάτια τους με γέλιο απ'την καρδιά σου
Βλέπεις, η θλίψη δεν κοιτά τα μάτια που γελάνε
Μίλα τους μόνο απ'την καρδιά και χαμογέλασέ τους
Μην πεις μια λέξη... τίποτα
Μονάχα ακούμπησέ τους

Μην εκπλαγείς σαν τεντωθούν...
Πρόσεξε, μην τρομάξεις!
Πήρες από το βάρος τους κι ισιώνει το κορμί τους
Μην εκπλαγείς όταν σε δουν
Θα σε κοιτάξουν μ'έκπληξη, μα θα χαμογελάσουν…
Δειλά...πριν το κεφάλι τους σηκώσουνε ψηλά
Στον ουρανό…

Ίσως τα μάτια κλείσουνε...
Γιατί θα τους θαμπώσει, το φως του ήλιου που θα δουν
Γιατί θα θυμηθούνε, το φως που είχαν στην καρδιά
Κι ίσως και να δακρύσουν
Μα θα 'ναι δάκρυα από χαρά
Και τότε, θα μιλήσουν ....

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

22 Νοεμβρίου 2011

Ζωή & Θάνατος ...

Της θλίψης μου μαχαίρια κοφτερά
που κομματιάζουν των ονείρων μου τις σάρκες
Φως που το μέριασε η σκιά
φωτιά που θέριευε και ξάφνου έγινε στάχτες

Φτερά σπασμένα που γινήκανε σπαθιά
και χαρακώνουν των ελπίδων μου τα χρόνια
Πνοή που σώπασε στο χρόνο ξαφνικά
ανθοί που ανάσαιναν μα κάψανε τα χιόνια

Ζωή και θάνατος χορεύουνε μαζί
μεσ'το καράβι ετούτο που μας πάει
Κι αν το ξεχνάς πως είσαι ακόμα ζωντανή
βαθιά πληγή να στο θυμίσει καρτεράει

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

21 Νοεμβρίου 2011

Πες μου ...



Πες μου πού παν τα όνειρα κάθε αυγή σα φεύγουν
και τ'άστρα πού βαδίζουνε άμα σβηστεί το φως;
Πού πάει η ελπίδα σα χαθεί, πού κρύβεται το γέλιο
κι οι νύχτες που μας έκαιγαν, πώς γίνονται καπνός;

Πες μου τι απόγινε η χαρά, το δάκρυ πού στεγνώνει
και τ'άγγιγμα πού βρίσκεται σα γίνει λησμονιά;
Πού πάει η αγάπη όταν αργεί, πώς στέρεψε το χάδι
που έντυνε το σώμα μας σα στοργική αγκαλιά;

Πες μου ο ίσκιος πού γυρνά, ο ήλιος πού κοιμάται
πού ηρεμούν τα σύννεφα σαν πέσει η βροχή;
Οι λέξεις απ'τα χείλη μας πού παν να αναπαυθούνε
σαν ξεχαστούν τα λόγια μας που είχαν ειπωθεί;

Πες μου πού ζει ο έρωτας, το πάθος πού φωλιάζει
τα μάτια πού κοιτάζουνε σαν κλείνουνε σφιχτά;
Πες μου τι γίνεται η πνοή σα μοιάζει να παγώνει
αφήνοντας ασάλευτη μια ζωντανή καρδιά;

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

1 Νοεμβρίου 2011

ΖΗΣΕ !

Έξω βρέχει μα εγώ, έναν ήλιο φορώ
και μια εσάρπα από χρώματα ρίχνω στους ώμους
Σ'εναν κόσμο μουντό, με Χειμώνα καιρό
βγαίνω βόλτα στους έρημους δρόμους

Το νερό της βροχής, πως ξεπλένει θαρρείς
ό,τι θάμπωνε τούτο τον κόσμο
Κι ο αέρας μακριά, διώχνει την καταχνιά
που τα μάτια μας γέμιζε φόβο

Γύρω δέντρα γυμνά και κλαδάκια μικρά
Αντιστέκοντα δίχως να ξέρουν
Πότε θα'ρθει ξανά, να τα ντύσει ζεστά
Ο Απρίλης που τόσο προσμένουν

Οι φωλιές αδειανές, περιμένουν κι αυτές
πότε θα'ρθουν ξανά χελιδόνια
Στέκουν πάντα ψηλά και θωρούν μακριά
αγναντεύοντας πέρα απ'τα χιόνια ...

Η βροχή σταματά κι ένας ήλιος δειλά
απ'τα σύννεφα μέσα προβάλλει
Σα χρυσάφι λαμπρός, σαν παράδεισου φως
μπρος τα μάτια μας "ΖΗΣΕ" φωνάζει !

Τα παιδιά με χαρά βγαίνουν στη γειτονιά
και με γέλια ξανά τη γεμίζουν
Κι εμείς ξέρουμε πια, πως σε κάθε γωνιά
πάντα οι άνθρωποι ξέρουν να ελπίζουν...

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

11 Ιουνίου 2011

Καλημέρα !















Μέρα που έφτασες χαμόγελο φέρνεις
ήλιο στα βλέφαρα, τον πόνο μας παίρνεις

Φέρνεις αρώματα σπάνιων μίσχων
θύμισες κι όνειρα πολύτιμων φίλων

Αχτίδες το πέπλο σου και μας σκεπάζεις
καινούργια ζωή κάθε μέρα χαράζεις!

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)