15 Μαρτίου 2009

Ανάμεσα Στα Σύννεφα ....

Ανάμεσα στα σύννεφα ...
Eκεί σε είδα πρώτη φορά ...
Είχες δυο μάτια όλο φως σαν καλοκαιρινά απομεσήμερα
κι ένα χαμόγελο ζεστό σαν την άμμο του Αυγούστου ...

Περπατούσες και φώτιζες τον ουρανό μου,
αγκαλιά με το φεγγάρι που ξεκίναγε το βραδυνό ταξίδι του παίζοντας με τα σύννεφα κρυφτό όπως εμείς με το χρόνο ...

Το χρόνο που μας έφερε κοντά χωρίς πυξίδα  
σα να ναι αλλοτινός
Παιχνίδι παίζοντας θαρρείς, ελέγχοντας τις αντοχές μας
όπως το φεγγάρι με τις κορφές των δέντρων
που γέρνουν σθεναρά κάτω από το βάρος του ...

Ψιθύρισα "δε θέλω να χαθείς"  
σα να μπορούσες να μ'ακούσεις
Kι εσύ, σα ν'άκουσες, με κοίταξες και χαμογέλασες ζεστά
"Τι χρώμα έχει ο έρωτας ;" με ρώτησες
"Το χρώμα των ματιών μου όταν σε κοιτάζουν" απάντησα...

'Απλωσες το χέρι σου κι έπιασες το δικό μου
"Έλα μαζί μου", είπες σιγά
Σε ρώτησα " πού πάμε;"
"Μια βόλτα ανάμεσα στα σύννεφα
Το χρόνο που μας έφερε κοντά να ξεγελάσουμε 
και να κρυφτούμε
και την πυξίδα που έχασε να βρούμε
πριν χαράξει
και χαθούμε"

Και ξεκινήσαμε
Ανάμεσα στα σύννεφα ...




© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)