6 Νοεμβρίου 2013

Πλασμένοι από θάλασσα...















Πλασμένοι από θάλασσα οι άνθρωποι...
Πότε γλυκιά και ήμερη και πότε ανταριασμένη.
Κι εκεί που σκοτεινιάζουμε,
πάλι χαμογελάμε κάτω απ'τον ήλιο το ζεστό.

Ένα ακρογιάλι ψάχνουμε, να απλώσει η ψυχή μας,
να ξαποστάσει, να σταθεί, να νιώσει απαγγιασμένη.
Όμως τους μύριους θησαυρούς που κρύβουμε στα βάθη
δεν τους μοιράζουμε ποτέ.

Μες τα ναυάγια της ζωής τους κρύβουμε με σθένος
κι όποιος θελήσει να τους βρει, μετράει τις αντοχές του .
Μα σαν τους φανερώσουμε σε εκείνον που το αξίζει
πάντα θα του δινόμαστε, κρυφά παραδομένοι.

Με περηφάνια περισσή στηρίζουμε εκείνους
που επάνω μας στηρίζονται.
Τους κόπους και τα όνειρα που ζουν για το ταξίδι,
δίχως ζυγό το βάρος τους σηκώνουμε να πάνε.

Μα όσους καλοδεχόμαστε να ανοίξουν τα πανιά τους,
με κύματα θεόρατα φοβίζουμε σα δούμε
πως σεβασμό δεν έχουνε.
Κι ας φόβο μόνο κρύβουμε, πως δεν μας εκτιμάνε.
Κι ύστερα, μόνοι μένουμε.

Πλασμένοι από θάλασσα είμαστε.
Πότε γλυκιά και ήμερη και πότε ανταριασμένη.
Κι εκεί που σκοτεινιάζουμε, πάλι χαμογέλάμε...

(Πλασμένοι από θάλασσα)

11 Οκτωβρίου 2013

Να αγαπάς τη ζωή...











Να αγαπάς τη ζωή!
Εσύ, που το κεφάλι σκύβεις κάθε που αλλάζουν οι καιροί,
κάθε φορά που ο βοριάς την πόρτα σου χτυπάει.

Αυτό είναι μάτια μου η ζωή...
βοριάδες κι αστραπόβροντα και θύελλες που μπορεί
να δοκιμάζουν την ψυχή που το Θεό ζητάει.

Μα σαν υψώσεις το κορμί με θάρρος να τη δεις,
θα δεις πως κάθε εποχή την ομορφιά της έχει.
Κι αν τη λιακάδα λαχταράς κι η άνοιξη να 'ρθει,
θυμίσου, τα ανθολούλουδα το χιόνι πως τα θρέφει ...

(Πλασμένοι από θάλασσα)

16 Ιουνίου 2013

Πατέρα μου γιορτάζεις !




Συ που με γέννησες, με δίδαξες να ζω
με αξιοπρέπεια, με τιμή κι αθώο βλέμμα.
Mε γενναιότητα ψυχής και πνεύμα αγνό,
να αρνούμαι κάθε τι που κρύβει μέσα ψέμα.

Μου 'μαθες το άδικο να μάχομαι σκληρά,
να στέκω δίπλα σε αδύναμους κι αθώους,
με όση δύναμη μικρή, μα με καρδιά,
να κυνηγώ τα όνειρά μου και τους στόχους.

Μου 'δειξες πώς να αντιστέκομαι σ'αυτά
που άλλοι μάταια κυνηγούν ή καταφεύγουν,
πώς να πατώ στη γη τα πόδια μου γερά,
να περπατώ σε δρόμους που άλλοι αποφεύγουν.

Μου 'δειξες πώς να βλέπω πάντα μακριά,
εκεί που δύσκολα κοιτάζεις κι όταν βλέπεις,
να'χω στραμμένο το κεφάλι μου ψηλά,
μα ταπεινά να προσκυνώ τις αντιθέσεις.

Να 'χω τη φύση δάσκαλό μου κι οδηγό
και τους κανόνες που προστάζει να μετράω,
το παρελθόν να μην ξεχνώ και να τιμώ,
να είμαι ελεύθερη, να ζω σα να πετάω.

Συ που γεννήθηκες μια μέρα σαν αυτή,
χάραξες μόνος σου πορεία που θαυμάζω.
Δίδαγμα όλόκληρη η δική σου η ζωή
και "Σ'ΑΓΑΠΩ ως τον ουρανό" θα σου φωνάζω !!!

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

17 Μαρτίου 2013

Σαν μία κούκλα...


Σαν μία κούκλα σε βιτρίνα γιορτινή
που περιμένει κάποιο χέρι να την πάρει,
τα μάτια έβαψες σε χρώμα βυσσινί
και της φωτιάς τη φλόγα φόρεσες φουστάνι.

Μα τα λουλούδια που σκορπάνε ευωδιά,
δεν είναι εκείνα που νομίζεις πως θαυμάζουν.
Είναι τα κρίνα, τα γλυκά τα γιασεμιά,
τα νυχτολούλουδα και άλλα που τους μοιάζουν.

Είν' οι γαρδένιες που σαν άσπιλες - λευκές,
αν τις μυρίσεις χάνουν κάτι απ’το άρωμά τους.
Ειν'οι βιολέτες, οι μικρές οι πασχαλιές
και τα κυκλάμινα που ανθούν μεσ'τη σκιά τους.

Βάψε τα μάτια σου στο χρώμα της χαράς
και το φουστάνι σου άσε τα όνειρα να πλέξουν.
Απ'τη βιτρίνα σου έξω βγες, που κουβαλάς
και σαν εικόνα μαγική θα σε διαλέξουν!

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

13 Ιανουαρίου 2013

Αισιοδοξία!












 
Το μέλλον ξημερώνει κάθε μέρα!

 © Στέβη Σαμέλη

1 Ιανουαρίου 2013

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

 

Τώρα που ήρθαν οι γιορτές, θυμάμαι...
Θυμάμαι το χρώμα και τις μυρωδιές που είχαν κάποτε
όταν εγώ ήμουν παιδί.

Ίσως να φταίει που οι μεγάλοι βλέπουν πάντα πιο πολλά
και χάνουν έτσι τη μαγεία στις εικόνες.
Αυτή που...
κρύβεται στην παιδική ματιά,
και κάνει όμορφη την πιο άχαρη απ'όλες!

Θυμάμαι που ξυπνούσαμε αχάραγα ακόμη,
τις γειτονιές να ντύσουμε με παιδικές φωνούλες
που τραγουδούσαν κάλαντα...
Κι όταν στων δρόμων τις γωνιές βρισκόμασταν,
απ'τις φωνές γνωρίζαμε ποιός ήταν,
αφού τα πρόσωπα απ' το σκοτάδι κρύβονταν.
Κι ας ήταν νυσταγμένα... τα 'νιωθες όμως γελαστά!

Μια "καλημέρα" βιαστική ίσα που λέγαμε,
για ν'ανταμώσουμε ξανά το μεσημέρι
στων ίδιων δρόμων τις γωνιές.
Τους κόπους μας ν'αθροίσουμε σα θησαυρό πολύτιμο,
και σε βιτρίνες παιχνιδιών να τρέξουμε.
Ελπίζοντας, ο γέροντας από τη Καισαρεία,
μεσ' το μακρύ ταξίδι του απάνω στο έλκηθρό του,
το δέντρο μας να θυμηθεί απ'το λαμπρό του αστέρι
και κάτω απ'τα στολίδια του,
το πιο όμορφο παιχνίδι του απ'όλα να μας φέρει!

Κι ύστερα τρέχαμε...
Θαρρείς κι οι μυρωδιές μας δείχνανε το δρόμο για το σπίτι.
Μύριζαν τότε οι γειτονιές...
γλυκά και κουραμπιέδες, μελομακάρονα ζεστά,
πιατέλες μελωμένες που μας περίμεναν κρυφά...
Μύριζαν πίτες και ψωμί, μπισκότα με κανέλα
που έφταναν στις μυτούλες μας με αγάπη ζυμωμένα...

Με αγάπη, σαν το στόλισμα που κάναμε στο σπίτι,
μέσα σε γέλια και χαρές, τραγούδι και παιχνίδι.
Την "άγια νύχτα" του Χριστού στο χρόνο που παλιώνει,
τα "χιόνια στο καμπαναριό" στο χρόνο που ζυγώνει...
Στιγμές που μοιάζαν μαγικές και φέρνανε τις νύχτες
στις παιδικές τις κάμαρες, όνειρα και ελπίδες.

Ελπίδες για τον κόσμο μας, με αγάπη στολισμένο.
Τραγούδια, γέλια, μυρωδιές και χρώματα φτιαγμένο.
Για έναν κόσμο λαμπερό, με οδηγό τ'αστέρια,
με δώρα αθωότητα κι αγνότητα πλεγμένα.
Για έναν κόσμο μυστικό, που όσο κι αν μεγαλώσεις,
χρώματα, γεύσεις, μυρωδιές, θυμάσαι να ενώσεις!

Κι αν ίσως όχι σαν παιδί να νιώσεις μαγεμένο,
το σπίτι σου στα σύννεφα να θυμηθείς χτισμένο...

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)