17 Σεπτεμβρίου 2015

Μονάχος Θεατής


Ξύπνα για λίγο..
Τα μάτια άνοιξε και κοίτα γύρω σου:
βαθύ σκοτάδι και μυρωδιά από βρεγμένο χώμα...
Φινάλε μιας παράστασης που ήρθες για να ζήσεις,
μα σαν καλός ηθοποιός, ζωή το έργο πίστεψες πως ήταν.
Λησμόνησες - τι θλιβερό-
το ρόλο που τον διάλεξες να παίξεις σα θυμόσουν 
σκοπό και στόχο και γιατί.
Κι αφού τον κόσμο ξέχασες αυτόν που σ'έστειλε εδώ,
πάλι σ'εκείνον θα βρεθείς...
Εσύ, μονάχος θεατής, αυτής σου της παράστασης:
μιας άσκοπης ζωής ...

Ζωή γεμάτη εγωισμό με κέντρο τον εαυτό σου
με γνώμονα ψευδαίσθηση και δήθεν ανοχή.
Ζητούσες χειροκρότημα υψώνοντας με στόμφο
το χέρι σαν δικτάτορας, που υπόσχεται ψωμί.

Μα δε σε ένοιαξε κανείς που έμεινε τη νύχτα
σ'ένα κουτί στην παγωνιά όσο είχες σπίτι εσύ.
Ούτε και νοιάστηκες γι'αυτόν που έσβηνε απ'την πείνα
όσο η κοιλιά σου γέμιζε με περισσό φαί.
Όσα στραβά γινόντουσαν τα άφηνες στην τύχη
αν τη δική σου τη βολή δεν έπλητταν σταλιά.
Δεν είχες μάτια για να δεις πως ήταν όλοι κρίκοι
μιας αλυσίδας οι ψυχές και μοιάζανε σα μια...

Είχες την τάση να μετράς με χρήμα τους ανθρώπους.
Να κρύβεις την ασχήμια σου σε ρούχα ακριβά.
Πρόβαρες στον καθρέφτη σου χαμόγελα και τρόπους,
που θα έκαναν πιο πειστική την άδεια σου ματιά.

Αισθήματα κι οράματα καυχιόσουν πως κατείχες,
μα όσους έφερες κοντά τους έδιωξες νωρίς.
Κι αν είχες στόμα που μιλά, αυτιά ποτέ δεν είχες
αφού μαζί σου να ακουστεί, δε μπόρεσε κανείς.

Σε αντωνυμίες κτητικές έχτιζες τη ζωή σου,
μα εκείνες τη γκρεμίζανε μονάχα πιο πολύ.
Για κοίτα τώρα γύρω σου, τι βρίσκεται μαζί σου
απ'όλα όσα έχτιζαν την άδεια σου ζωή ;

Οταν κατέβηκες στη γη, μαζί με τα φτερά σου
έδωσες μια υπόσχεση που ξέχασες νωρίς:
Να έχεις βλέμμα αληθινό κι αγάπη στην καρδιά σου.
Σε πειρασμούς ανώφελους, Εσύ να αντισταθείς!

Ηρθες να γίνεις μάρσιπος για όσους υποφέρουν.
Να φέρεις το χαμόγελο σε χείλη σφαλιστά.
Να αμυνθείς με σεβασμό για αγαθό συμφέρον,
σε μάτια που δε βλέπουνε, να λάμψεις σα φωτιά!

Τώρα που έφτασες εδώ, σε τούτο το γεφύρι,
δεν έχει δρόμο για να πας, δεν έχει επιστροφή.
Τώρα που χάνεις κάθετί που απόχτησες στη ζήση,
θυμίσου την υπόσχεση που έδωσες αυτή...

(Πλασμένοι από θάλασσα)