31 Οκτωβρίου 2010

Ο θόρυβος της σιωπής ...

















Με ξύπνησε μια ήσυχη νύχτα, o εκκωφαντικός θόρυβος της σιωπής του θανάτου...
Τόσο σοκαριστικά δυνατός, που έκλεισα βιαστικά τ'αφτιά μου - μα και τα μάτια μου μαζί, λες και θα εμπόδιζα έτσι τη σιωπή να κουρνιάσει στα σωθικά μου
Τα έκλεισα τόσο δυνατά, που θαρρώ μόνα τους άρχισαν να δακρύζουν
Μ' αγκάλιασες τρυφερά και με ρώτησες γιατί κλαίω
Δεν ήξερα τι να σου πω
Προσπάθησα, μα δε μπορούσα να μιλήσω...
Φαίνεται, πως όσο σφιχτά κι αν σφαλίσεις τα μάτια σου
Η σιωπή του θανάτου βρίσκει πάντα το δρόμο της ...

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

27 Οκτωβρίου 2010

Σε μια πόλη παλιά ...





















Με λυτά τα μαλιά
Σε μια πόλη παλιά τριγυρνάω
Με φουστάνι μακρύ
και σανδάλια, χλωμή, περπατάω

Ο αέρας ψυχρός
Σα χειμώνας καιρός, με χτυπάει
Μα η ύπαρξή μου ζεστή
δεν τον νοιώθει στιγμή να φυσάει

Τη σκιά μου ζητώ
Το φθαρτό μου εαυτό αναζητάω
Να του πω ότι ζω
είμαι ακόμα εδώ, καρτεράω

Ξάφνου, νάτη, εκεί
Στο παγκάκι, σκυφτή, με κοιτάζει
Με τα μάτια κλειστά
και τα χείλη βουβά, μα τρομάζει

Πλησιάζω αργά
Και το χέρι δειλά ακουμπάω
Στα σφιχτά της μαλλιά
της τα λύνω απαλά, τη φιλάω

"Μη φοβάσαι μικρή
Η ζεστή σου ψυχή δεν κρυώνει
Μεσ'την πόλη αυτή, που είναι τόσο ψυχρή
Μόνο η σάρκα πονάει και ματώνει"

Με κοιτάζει ξανά
Με τα μάτια ανοιχτά, που γυρνάω
Σε μια πόλη παλιά
με λυτά τα μαλλιά,  προχωράω...

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

22 Οκτωβρίου 2010

Ελπίδα ....

 















Σε ψάχνω ...

Μεσ’το πλήθος που τρέχει
κι απορεί μα δε βλέπει
όσα γύρω του βίαια αλλάζουν

Σ’έναν ήλιο που καίει
μα τη σάρκα που τρέμει
τα κεριά δε μπορούν να ζεστάνου

Στον αέρα που πνέει
μα τη γη που αναπνέει
πνιγηρά-μαύρα νέφη σκεπάζουν

Μεσ’τη φύση που ουρλιάζει
μα όσο κι αν σε τρομάζει
τα ουρλιαχτά της για λύση δε φτάνουν

Στα ποτάμια που σβήνουν
και ρωγμές μόνο αφήνουν
καθώς το άνυδρο χώμα χαράζουν

Σε ψάχνω…

Μεσ’τα μάτια που κλαίνε
Στα παιδιά που δε φταίνε
Για έναν κόσμο που άλλοι τους φτιάχνουν …

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

13 Οκτωβρίου 2010

Παλιά φωτογραφία...



Εικόνα σ'άψυχο χαρτί θα ΄μαι κι εγώ μια μέρα
όπως εσύ που με κοιτάς με βλέμμα όλο ζωή.
Μίας ζωής που έζησες σε χρόνια περασμένα
κι έγινε μνήμη χάρτινη μιας άλλης εποχής...

Τι θες αλήθεια να μου πεις; Ποιά να 'ταν η γενιά σου;
Χαρές κι αγάπες και γιορτές θα 'χες να διηγηθείς;
Ή μήπως πόνο, πόλεμο, θάνατο και μιζέρια
σημάδια ανεξίτηλα ζωής αλλοτινής...

Μα, νιώθω μου χαμογελάς σαν κάτι να μου κρύβεις
Κι όμως... μου φανερώνεται κάποιο σου μυστικό!
Δεν είσαι εσύ μεσ'το χαρτί, μα Εσύ που με κοιτάζεις
κι αυτή η γυναίκα που κοιτώ, δεν είσαι εσύ μα Εγώ!

Πώς φεύγει έτσι ο καιρός, ο χρόνος πώς γλυστράει
και δυο ζωές πώς γίνεται να μοιάζουνε σα μία;
Έτσι είναι μάτια μου η ζωή, προτού το καταλάβεις
Χαρτί που λιώνει γίνεται, παλιά φωτογραφία...

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

11 Οκτωβρίου 2010

Άσε με ...

Άσε με να παίξω λίγο ακόμα
περνάει η ζωή και μεγαλώνω

Άσε με να τρέξω λίγο ακόμα
υπάρχουν δρόμοι που δεν πρόλαβα να τρέξω

Άσε με να γελάσω λίγο ακόμα
σκληραίνει ο κόσμος και το γέλιο λιγοστεύει

Άσε με να ονειρευτώ λίγο ακόμα
στα όνειρά μου οι χειμώνες ξεθυμαίνουν

Άσε με να εμπιστευτώ λίγο ακόμα
φοβούνται οι άνθρωποι και μένουνε μονάχοι

Άσε με να ελπίζω λίγο ακόμα
πως θα'ρθει η μέρα που ο κόσμος θα μονιάσει


Άσε με
Λίγο ακόμα
Να θυμάμαι πώς θέλω να ζήσω ... !

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)