27 Μαρτίου 2009

Το Πιο Όμορφο Ουράνιο Τόξο ....

















Από παιδί μου άρεσε να κρύβομαι στον κόσμο των ονείρων
Ίσως γιατί ο κόσμος μου δεν είχε χρώματα πολλά
κι εμένα τα όνειρά μου ήταν γεμάτα ουράνια τόξα ...

Θυμάμαι που σκαρφάλωνα ανυπόμονα στο πράσινο
για να μπορώ να βλέπω τον κόσμο από ψηλά με ελπίδα
Χαμογελούσε η ψυχή μου τότε, όπως χαμογελάει ο ήλιος στο ζεστό πρωί ...

Άλλοτε, ανέβαινα στο κόκκινο, το χρώμα της αγάπης
κι ας μην ήξερα ακόμα πόσο πιο κόκκινο θα γίνονταν το χρώμα της αργότερα
Πετάριζε η καρδιά μου τότε σα σπουργιτάκι που αφήνει τη φωλιά μα με λαχτάρα τόση για το άγνωστο που ανοίγονταν μπροστά της ....

Κι άλλοτε, ανέβαινα στο μπλε
για να ταξιδεύω στης ψυχής μου τις θάλασσες 
Kι ήταν πολλές ... αλλού γαλάζιες κι ήμερες κι αλλού αγριεμένες, ίδιο άγριο άλογο που προσπαθούν να του φορέσουν χαλινάρι. Mα κι έτσι ... πάντα μου άρεσαν οι θάλασσες ....

Πότε πότε, σταμάταγα στο κίτρινο για ν'αγναντεύω τον ήλιο, σαν κουρασμένος ταξιδιώτης που ξαποσταίνει στην πηγή. Μα φρόντιζα πάντα ν'αποφεύγω το μενεξεδί που μου 'φερνε λύπη στην καρδιά...
Kαι τα κατάφερνα !

Με μια μεγάλη δρασκελιά, πήδαγα στο πορτοκαλί
που φώτιζε ολοένα τα όνειρά μου
Πιο πολύ... και πιο πολύ... μέχρι που γίνονταν λευκά !
Μικρές, λευκές, χιλιάδες μαργαρίτες που απλώνονταν παντού και με ξυπνούσανε σιγά σιγά με το λεπτό άρωμά τους.

Μα με ξυπνούσαν σ'έναν κόσμο άχρωμο... ή μενεξεδί ...
Κι εμένα η δρασκελιά μου δεν έφτανε το πορτοκαλί
τόσο μικρή που ήταν έξω απ'τον κόσμο των ονείρων
Ως το πρωί που ξύπνησα κι ήσουν εσύ εκεί ...
Να με κοιτάς και να κρατάς στα χέρια σου
ένα μεγάλο, λαμπερό ουράνιο τόξο !

"Καλημέρα !!! Δεν είναι όμορφα τα χρώματα; "
ρώτησες μ'ένα χαμόγελο πιο φωτεινό
απ'το ουράνιο τόξο που κρατούσες
και με τύλιξες γρήγορα μ'αυτό!
"Για να μη φοβάσαι να ξυπνήσεις" είπες
και μ' αγκάλιασες σφιχτά.

Και τότε, το κόκκινο έγινε πιό κόκκινο από ποτέ ...
Κι ο Κόσμος μου, το πιο φωτεινό, το πιο λαμπερό
το πιο όμορφο ουράνιο τόξο !

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

19 Μαρτίου 2009

Εικόνες ....



Με χρώματα του δειλινού ζωγραφισμένες στο βάθος τ'ουρανού, σημάδια από κραγιόνια και μπογιές που αφήνανε τα χέρια μας όπου ακουμπούσαν τις ψυχές μας,  ψάχνοντας μονοπάτια αδιάβατα που βρήκαμε μαζί.

Τυχαία ...

Εικόνες μελαγχολικές σαν Κυριακάτικα απογεύματα
Εικόνες τόσο τρυφερές σαν άγγιγμα μωρού 
Εικόνες όμορφες, ζεστές, σαν Άνοιξη που ανθίζει 
σαν ήλιος του μεσημεριού, σαν δάκρυ από χαρά.

Εικόνες κόσμων μακρινών στα σύννεφα φτιαγμένων
παλέττες με ονειρόσκονη σε χέρια ονειροπόλων
καρδιές που ψάχνουν να σωθούν, το φόβο να ξορκίσουν 
ζωές που ήταν ν' ανταμωθούν... ταξίδι μεσ' το χρόνο.

Μοιραία ....

Εικόνες με αρώματα και χρώματα πλεγμένες 
σαν το στεφάνι του Μαγιού, σαν κήπος της Λαμπρής 
σαν ανθοστόλιστη εκκλησιά με πίστη ποτισμένη
με πόνο, θλίψη και λιγμό, που γίνονται χαρά.

Εικόνες απ'τα μάτια μου που βλέπουν στα δικά σου
φεγγάρια και πανσέληνους και άστρα της αυγής
Θάλασσες που ονειρεύονται, καθρέφτες της καρδιάς μου
καράβια που ξεκίνησαν ταξίδι μιας ζωής.

Εικόνες 
δικές σου και δικές μου ...

15 Μαρτίου 2009

Ανάμεσα Στα Σύννεφα ....

Ανάμεσα στα σύννεφα ...
Eκεί σε είδα πρώτη φορά ...
Είχες δυο μάτια όλο φως σαν καλοκαιρινά απομεσήμερα
κι ένα χαμόγελο ζεστό σαν την άμμο του Αυγούστου ...

Περπατούσες και φώτιζες τον ουρανό μου,
αγκαλιά με το φεγγάρι που ξεκίναγε το βραδυνό ταξίδι του παίζοντας με τα σύννεφα κρυφτό όπως εμείς με το χρόνο ...

Το χρόνο που μας έφερε κοντά χωρίς πυξίδα  
σα να ναι αλλοτινός
Παιχνίδι παίζοντας θαρρείς, ελέγχοντας τις αντοχές μας
όπως το φεγγάρι με τις κορφές των δέντρων
που γέρνουν σθεναρά κάτω από το βάρος του ...

Ψιθύρισα "δε θέλω να χαθείς"  
σα να μπορούσες να μ'ακούσεις
Kι εσύ, σα ν'άκουσες, με κοίταξες και χαμογέλασες ζεστά
"Τι χρώμα έχει ο έρωτας ;" με ρώτησες
"Το χρώμα των ματιών μου όταν σε κοιτάζουν" απάντησα...

'Απλωσες το χέρι σου κι έπιασες το δικό μου
"Έλα μαζί μου", είπες σιγά
Σε ρώτησα " πού πάμε;"
"Μια βόλτα ανάμεσα στα σύννεφα
Το χρόνο που μας έφερε κοντά να ξεγελάσουμε 
και να κρυφτούμε
και την πυξίδα που έχασε να βρούμε
πριν χαράξει
και χαθούμε"

Και ξεκινήσαμε
Ανάμεσα στα σύννεφα ...




© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)