13 Οκτωβρίου 2010

Παλιά φωτογραφία...



Εικόνα σ'άψυχο χαρτί θα ΄μαι κι εγώ μια μέρα
όπως εσύ που με κοιτάς με βλέμμα όλο ζωή.
Μίας ζωής που έζησες σε χρόνια περασμένα
κι έγινε μνήμη χάρτινη μιας άλλης εποχής...

Τι θες αλήθεια να μου πεις; Ποιά να 'ταν η γενιά σου;
Χαρές κι αγάπες και γιορτές θα 'χες να διηγηθείς;
Ή μήπως πόνο, πόλεμο, θάνατο και μιζέρια
σημάδια ανεξίτηλα ζωής αλλοτινής...

Μα, νιώθω μου χαμογελάς σαν κάτι να μου κρύβεις
Κι όμως... μου φανερώνεται κάποιο σου μυστικό!
Δεν είσαι εσύ μεσ'το χαρτί, μα Εσύ που με κοιτάζεις
κι αυτή η γυναίκα που κοιτώ, δεν είσαι εσύ μα Εγώ!

Πώς φεύγει έτσι ο καιρός, ο χρόνος πώς γλυστράει
και δυο ζωές πώς γίνεται να μοιάζουνε σα μία;
Έτσι είναι μάτια μου η ζωή, προτού το καταλάβεις
Χαρτί που λιώνει γίνεται, παλιά φωτογραφία...

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)