11 Δεκεμβρίου 2009

Ανθρώπων Πληγές ....


Λέξεις κι εικόνες
Φιγούρες πολλές
Τι να πιστέψεις
Σε τόσες φωνές

Δάκρυ και γέλιο
Aνθρώπων ζωές
Σκληρά χαραγμένες
Χαμένες ψυχές

Μέρα και νύχτα
Σωπαίνεις μα κλαις
Πώς να γιατρέψεις
Αυτές τις πληγές ....

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

7 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Χορός του Έρωτα ....































Της Άνοιξης παιχνίδι θάρρησα πως ήταν
οι πεταλούδες που μεσ'το κορμί μου φώλιασαν
κι έναν τρελό χορό αρχίσαν να χορεύουν
Τι κι αν Χειμώνας ήτανε ακόμη ...
Θα γελαστήκαν σκέφτηκα
θα ξεχαστήκαν και το Νοέμβρη μπέρδεψαν με Απρίλη...
Ήταν γλυκός ετούτος ο Νοέμβρης
Έμοιαζε πιότερο με άνοιξη, παρά με αρχές χειμώνα
ίσως γι'αυτό μπερδεύτηκαν κι αρχίσαν να χορεύουν
Μα ήτανε όμορφα πολύ και χόρεψα μαζί τους
Κι έλεγα πως θα μάθουνε δεν είν'η εποχή τους
και σύντομα θα φύγουνε
Μα εκείνες δε φαινόντουσαν πως το'χανε σκοπό τους
και ο χειμώνας πέρναγε μεσ' τον τρελό χορό τους
 
Έτσι έφτασε η Άνοιξη, που όλο γι'αυτές μιλούσε
κι αυτές γοργά χορεύανε κάθε ώρα που περνούσε
Άστες για λίγο σκέφτηκα, αυτή 'ναι η εποχή τους
πόσο ακόμα θα μπορούν έτσι να στοβιλίζουν;
Μα βιάστηκα όπως φαίνεται το πείσμα τους να κρίνω
αφού κι αν καλοκαίριαζε, εκείνες συνεχίζαν
μεθώντας απ'τα άρωματα της φύσης πoυ μυρίζαν

Τότε είπα πως θα ζαλιστούν και πια θα εγκαταλείψουν
μα εκείνες συνεχίζανε πιότερο να γυρίζουν
Έφταιγε το γλυκό κρασί, το ολόγιομο φεγγάρι
που όμορφα τις ζάλιζε κι έπλεκε το ρυθμό τους
και με καινούργια βήματα στόλιζε τις φιγούρες τους
κάθε λεπτό που πέρναγε, στον όμοφο χορό τους
Τις ζάλιζε η θάλασσα, η μουσική, τα γέλια
τα όνειρα κι οι αγκαλιές κάτω απ'τα πεφταστέρια

Και έφτασε το φθινόπωρο  και μύρισε το χώμα
φύλλα πεσμένα στρώθηκαν  καφέ-κίτρινο χρώμα
Σύννεφα μαζευτήκανε, που δώσανε τα σκήπτρα
στις πρώτες στάλες της βροχής, που είπα θα τις διώξουν
Μα φαίνεται πως κι η βροχή, απ'το ρυθμό της δίνει
κι εκείνες περιστρέφονται μεσ' τη δική τους δύνη !

Τώρα το ξέρω πια καλά, δεν πρόκειται να φύγουν
γιατί δεν είναι οι εποχές που ορίζουν τη ζωή τους
μα ο έρωτας που ατέλειωτος, θρέφει την ύπαρξή τους
Κι αν τόσα χρόνια πέρασαν δίχως να τις κουράσουν
ξέρω πως δε θα κουραστούν ποτέ
Μόνο θα συνεχίζουν...

Κάθε Σεπτέμβρη να κερνούν γλυκό κρασί στα δύο
σε μαξιλάρες στο χαλί και στων κεριών το ημίφως
και το Νοέμβρη να μεθούν.
Χορεύοντας για δύο...

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

12 Ιουνίου 2009

Πώς να μιλήσω για σένα και για μένα ....















Πώς να μιλήσω για σένα και για μένα ...
Πώς να ντυθούν με λέξεις της ψυχής μου τα χρώματα ...
Να ζωγραφίσω το βλέμμα σου που φυλακίζει τα όνειρά μου
και τ΄άγγιγμά σου που σα ρούχο το κορμί μου έχει φορέσει
σαν ένα με τη σάρκα μου ...

Πώς να μιλήσω για σένα και για μένα ...
Πώς να βαφτούν με χρώμα οι στιγμές του ονείρου ...
Να αποτυπώσω στο χαρτί τις μέρες και τις νύχτες μας
και κάθε λέξη να ποτίσω απ' το άρωμά σου
μυρωδιά βραδυνής θάλασσας με ίχνη από καπνό ...

Πώς να μιλήσω για σένα και για μένα ...
Πώς ν'ακουστούν όσα τα μάτια ομολογούν ...
Να περιγράψω όσα τα βλέμματα φλύαρα φανερώνουν
και όσα οι ανάσες μαρτυρούν σα δυναμώνουν
ίδια άγρια κύματα που προσπαθούν να φιληθούν με τ'άστρα ...

Πώς να μιλήσω για σένα και για μένα ...
Πώς να ειπωθούν τα "σ'αγαπώ" που μας πετούν ψηλά ...
Να τραγουδήσω αυτά που άγγελοι τους πρέπει να τα πούνε
και να βρω στίχους μαγικούς που υφαίνονται από έρωτα
κι αγγίζουν την καρδιά ...

Πώς να μιλήσω για σένα και για μένα ...
Μα πιό πολύ

Πώς να μιλήσω γι'αυτήν την αγκαλιά !

4 Ιουνίου 2009

Ξημερώνει ....

Αλλιώτικα ξημερώνει η μέρα μέσα στην αγκαλιά σου
Σα να ξυπνάει απ'την ανάσα σου, να βγαίνει απ'το κορμί σου ...
Κι αν πάντα λάτρευα τον ήλιο το πρωί, δυο ήλιους έχω τώρα να λατρεύω όταν τα μάτια σου κοιτώ
στην πρώτη λάμψη της αυγής.
Κι αν κάποτε τα όνειρα τις νύχτες με ταξίδευαν, είναι τα χέρια σου που με κρατούν τώρα σφιχτά και σε ταξίδια μαγικά με σεργιανούν ...
Τις μέρες και τις νύχτες μας ...

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

15 Μαΐου 2009

Τι Παραμύθι Να Σου Πω ....


Τι παραμύθι να σου πω για να σε νανουρίσω
Όταν στην αγκαλιά μου γέρνεις για να κοιμηθείς ;
Ποιά ιστορία παλιά ή του μυαλού, που να μιλάει για αγάπη μόνο και για όνειρα που γίνονται αλήθεια;
Ποιές λέξεις να σου ψιθυρίσω να διώξουν τις έννοιες σου μακριά και τόπους να σου φέρω εδώ να βάλεις τα όνειρά σου....

Τι παραμύθι να σου πω για να σε νανουρίσω
Όταν τα μάτια σου θέλουν να κλείσουν και να ονειρευτούν;
Ποιά ξωτικά, να σε οδηγήσουν για να ξεχαστείς εκεί
Στη χώρα του ποτέ, που τα παιδιά μένουν παιδιά για πάντα...
Νεράιδες να σου τραγουδούν τους πιο όμορφους σκοπούς χορεύοντας
Για να χαμογελούν τα καστανά σου μάτια....

Τι παραμύθι να σου πω για να σε νανουρίσω
Που να μιλάει για Ιππότες και για Πρίγκηπες, όμοιους κι αντάξιούς σου...
Για θησαυρούς ατέλειωτους, πολύτιμα πετράδια,
Ίδια με όσα κρύβεις στης ψυχής, τα απάτητα μονοπάτια;

Θα σου μιλήσω για έναν Πρίγκηπα, που ενώ είχε τα πάντα
Ένιωθε πάντοτε μισός γιατί δεν είχε αγάπη...
Για ένα κορίτσι αλλιώτικο που έψαχνε στο φεγγάρι
Το άλλο της μισό να βρει...
Μα το 'χανε μαγέψει, να το 'βρει αν ένας πρίγκηπας
Τ'αληθινό της πρόσωπο μπορέσει να μαντέψει...

Θα σου μιλήσω για τους δυο, που έφτιαχναν εικόνες
Κάθε βραδυά που αντάμωναν κοιτώντας το φεγγάρι
Μέσα απ'τα μάτια τ'ουρανού κι έπλεκαν τα όνειρά τους...
Για τ'άστρα που κεντούσανε του φεγγαριού το δρόμο
Σαν προσπαθούσαν να διαβούν για να 'βρουν την αγάπη
Στη θάλασσα που τους χώριζε, μα έβλεπε την καρδιά τους...

Τη θάλασσα που στόλιζε κοχύλια τους γυαλούς της
Φτιαγμένα από τα όνειρα κι από τα δάκρυά τους
Που ήτανε όμορφα πολύ, ίδια με τις ψυχές τους...
Ψυχές που μοιάζανε σα μια... και ήτανε γραμμένο,
Να γνωριστούν, να σμίξουνε σε μία τις ζωές τους...

Για ένα φεγγάρι θα σου πω, που γέμισε μια νύχτα
Για να πλανέψει και τους δυο...
Το φόβο να νικήσουν, να αφεθούν, να αγαπηθούν
Ζωή μαζί να ζήσουν...
Για δυο μισά που ενώθηκαν και λύσανε τα μάγια
Σαν ανταμώσαν μια στιγμή που θα 'φτανε για πάντα
Το δρόμο του σα διάβηκαν μία βραδυά με πίστη...

Για έναν Πρίγκηπα μισό κι ένα μισό κορίτσι ....

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

10 Απριλίου 2009

Θα 'Θελα Να΄Μουν ....

Θα ΄θελα να 'μουν Ουρανός ....
Για σένα κάθε νύχτα ν'ανάβω όλα τα αστέρια μου και το φεγγάρι ολόγιομο να βγάζω βόλτα κάθε βράδυ για να φωτίζει το δρόμο σου.... Και κάθε μέρα, με το χαμόγελό του να σε φωτίζει ο ήλιος μου κι οι αχτίδες του να σε τυλίγουνε ζεστά να μην κρυώνεις ....

Θα 'θελα να 'μουν Θάλασσα ....
Να ταξιδεύω τα όνειρά σου σε μέρη μαγικά, που όμοια τους δεν έχουν δει και χάρτες ναυτικοί δεν τα χωράνε... Στον κοραλλένιο μου βυθό να σε πηγαίνω όταν πονάς, για να ξεχνάς... και όσους κρύβω θησαυρούς να σου χαρίζω ... αφού για σένα φυλαγμένους είχα ....

Θα ΄θελα να 'μουν Άνοιξη ....
Με χρώματα και μυρωδιές να ντύνω τη ζωή σου... Τα χελιδόνια τ'ουρανού να στέλνω κάθε μου πρωί, να σε ξυπνούν κελαηδιστά και κάθε βράδυ μου, αγιόκλημα και γιασεμιά για να σε νανουρίζουν με το γλυκό τους άρωμα... να 'ναι γλυκά τα όνειρά σου ....

Θα 'θελα να 'μουν λιμάνι να σε καρτερώ κι ανέμους να ημερεύω... Σαν έρχεσαι, τις έννοιες σου να διώχνω μακριά και την ψυχή σου να μπορώ να γαληνεύω όταν από φουρτούνα φτάνεις... Να σε νταντεύω στοργικά μέχρι να αναθαρρήσεις και φύγεις πάλι για άλλους προορισμούς... και τότε υπόσχεση να δίνω, πως θα 'μαι πάντα εδώ προσμένοντάς σε πάλι να 'ρθεις ....

Θα 'θελα να 'μουν χρωματιστό μελάνι στην πένα της ζωής...
Τις πιο όμορφες λέξεις να σου γράψω, τις πιο φωτεινές εικόνες να σου φτιάξω, τα πιο μεγάλα όνειρα να ζωγραφίσω για σένα... Να κυλήσω ρυθμικά πάνω στις άγραφες σελίδες της γεμίζοντάς τες με έμπνευση κι ελπίδα και χαρά, σ'ένα βιβλίο ατέλειωτο, φτιαγμένο με όση αγάπη αντέχεις ....

Όμως
Δεν είμαι ουρανός να σ'αγκαλιάζω από ψηλά, ούτε και θάλασσα μέσα μου να σε κλείνω... Δεν είμαι Άνοιξη να κάνω τα όνειρα γλυκά, μήτε λιμάνι, απάγγιο σου να γίνω... Να ζωγραφίσω δεν μπορώ κι οι λέξεις μου φτωχές πολλές φορές μου βγαίνουν ...

Δεν είμαι τίποτα από αυτά.
Είμαι μονάχα μια αγκαλιά ζεστή που σε κρατάει
που υπόσχεται να είναι εκεί και να σε καρτεράει.
Να ταξιδεύει τα όνειρα, γλυκά να τα ποτίζει
να σου χαϊδεύει τα μαλλιά και να σε νανουρίζει ....

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

27 Μαρτίου 2009

Το Πιο Όμορφο Ουράνιο Τόξο ....

















Από παιδί μου άρεσε να κρύβομαι στον κόσμο των ονείρων
Ίσως γιατί ο κόσμος μου δεν είχε χρώματα πολλά
κι εμένα τα όνειρά μου ήταν γεμάτα ουράνια τόξα ...

Θυμάμαι που σκαρφάλωνα ανυπόμονα στο πράσινο
για να μπορώ να βλέπω τον κόσμο από ψηλά με ελπίδα
Χαμογελούσε η ψυχή μου τότε, όπως χαμογελάει ο ήλιος στο ζεστό πρωί ...

Άλλοτε, ανέβαινα στο κόκκινο, το χρώμα της αγάπης
κι ας μην ήξερα ακόμα πόσο πιο κόκκινο θα γίνονταν το χρώμα της αργότερα
Πετάριζε η καρδιά μου τότε σα σπουργιτάκι που αφήνει τη φωλιά μα με λαχτάρα τόση για το άγνωστο που ανοίγονταν μπροστά της ....

Κι άλλοτε, ανέβαινα στο μπλε
για να ταξιδεύω στης ψυχής μου τις θάλασσες 
Kι ήταν πολλές ... αλλού γαλάζιες κι ήμερες κι αλλού αγριεμένες, ίδιο άγριο άλογο που προσπαθούν να του φορέσουν χαλινάρι. Mα κι έτσι ... πάντα μου άρεσαν οι θάλασσες ....

Πότε πότε, σταμάταγα στο κίτρινο για ν'αγναντεύω τον ήλιο, σαν κουρασμένος ταξιδιώτης που ξαποσταίνει στην πηγή. Μα φρόντιζα πάντα ν'αποφεύγω το μενεξεδί που μου 'φερνε λύπη στην καρδιά...
Kαι τα κατάφερνα !

Με μια μεγάλη δρασκελιά, πήδαγα στο πορτοκαλί
που φώτιζε ολοένα τα όνειρά μου
Πιο πολύ... και πιο πολύ... μέχρι που γίνονταν λευκά !
Μικρές, λευκές, χιλιάδες μαργαρίτες που απλώνονταν παντού και με ξυπνούσανε σιγά σιγά με το λεπτό άρωμά τους.

Μα με ξυπνούσαν σ'έναν κόσμο άχρωμο... ή μενεξεδί ...
Κι εμένα η δρασκελιά μου δεν έφτανε το πορτοκαλί
τόσο μικρή που ήταν έξω απ'τον κόσμο των ονείρων
Ως το πρωί που ξύπνησα κι ήσουν εσύ εκεί ...
Να με κοιτάς και να κρατάς στα χέρια σου
ένα μεγάλο, λαμπερό ουράνιο τόξο !

"Καλημέρα !!! Δεν είναι όμορφα τα χρώματα; "
ρώτησες μ'ένα χαμόγελο πιο φωτεινό
απ'το ουράνιο τόξο που κρατούσες
και με τύλιξες γρήγορα μ'αυτό!
"Για να μη φοβάσαι να ξυπνήσεις" είπες
και μ' αγκάλιασες σφιχτά.

Και τότε, το κόκκινο έγινε πιό κόκκινο από ποτέ ...
Κι ο Κόσμος μου, το πιο φωτεινό, το πιο λαμπερό
το πιο όμορφο ουράνιο τόξο !

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

19 Μαρτίου 2009

Εικόνες ....



Με χρώματα του δειλινού ζωγραφισμένες στο βάθος τ'ουρανού, σημάδια από κραγιόνια και μπογιές που αφήνανε τα χέρια μας όπου ακουμπούσαν τις ψυχές μας,  ψάχνοντας μονοπάτια αδιάβατα που βρήκαμε μαζί.

Τυχαία ...

Εικόνες μελαγχολικές σαν Κυριακάτικα απογεύματα
Εικόνες τόσο τρυφερές σαν άγγιγμα μωρού 
Εικόνες όμορφες, ζεστές, σαν Άνοιξη που ανθίζει 
σαν ήλιος του μεσημεριού, σαν δάκρυ από χαρά.

Εικόνες κόσμων μακρινών στα σύννεφα φτιαγμένων
παλέττες με ονειρόσκονη σε χέρια ονειροπόλων
καρδιές που ψάχνουν να σωθούν, το φόβο να ξορκίσουν 
ζωές που ήταν ν' ανταμωθούν... ταξίδι μεσ' το χρόνο.

Μοιραία ....

Εικόνες με αρώματα και χρώματα πλεγμένες 
σαν το στεφάνι του Μαγιού, σαν κήπος της Λαμπρής 
σαν ανθοστόλιστη εκκλησιά με πίστη ποτισμένη
με πόνο, θλίψη και λιγμό, που γίνονται χαρά.

Εικόνες απ'τα μάτια μου που βλέπουν στα δικά σου
φεγγάρια και πανσέληνους και άστρα της αυγής
Θάλασσες που ονειρεύονται, καθρέφτες της καρδιάς μου
καράβια που ξεκίνησαν ταξίδι μιας ζωής.

Εικόνες 
δικές σου και δικές μου ...

15 Μαρτίου 2009

Ανάμεσα Στα Σύννεφα ....

Ανάμεσα στα σύννεφα ...
Eκεί σε είδα πρώτη φορά ...
Είχες δυο μάτια όλο φως σαν καλοκαιρινά απομεσήμερα
κι ένα χαμόγελο ζεστό σαν την άμμο του Αυγούστου ...

Περπατούσες και φώτιζες τον ουρανό μου,
αγκαλιά με το φεγγάρι που ξεκίναγε το βραδυνό ταξίδι του παίζοντας με τα σύννεφα κρυφτό όπως εμείς με το χρόνο ...

Το χρόνο που μας έφερε κοντά χωρίς πυξίδα  
σα να ναι αλλοτινός
Παιχνίδι παίζοντας θαρρείς, ελέγχοντας τις αντοχές μας
όπως το φεγγάρι με τις κορφές των δέντρων
που γέρνουν σθεναρά κάτω από το βάρος του ...

Ψιθύρισα "δε θέλω να χαθείς"  
σα να μπορούσες να μ'ακούσεις
Kι εσύ, σα ν'άκουσες, με κοίταξες και χαμογέλασες ζεστά
"Τι χρώμα έχει ο έρωτας ;" με ρώτησες
"Το χρώμα των ματιών μου όταν σε κοιτάζουν" απάντησα...

'Απλωσες το χέρι σου κι έπιασες το δικό μου
"Έλα μαζί μου", είπες σιγά
Σε ρώτησα " πού πάμε;"
"Μια βόλτα ανάμεσα στα σύννεφα
Το χρόνο που μας έφερε κοντά να ξεγελάσουμε 
και να κρυφτούμε
και την πυξίδα που έχασε να βρούμε
πριν χαράξει
και χαθούμε"

Και ξεκινήσαμε
Ανάμεσα στα σύννεφα ...




© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)