30 Ιανουαρίου 2014

Φως και σκοτάδι


Αν λίγο ψάξεις μέσα σου,
θεό και διάβολο θα βρεις αιώνια να παλεύουν.
Φως και σκοτάδι αλάβαστρο,
στην κόχη να κερδίζει το ένα τ’ άλλο τη φορά.

Όταν τα σκήπτρα του το φως υψώνει, γαληνεύεις
σα να βυθίζεσαι βαθιά σε θάλασσα γαλάζια.
Κι όταν σα λύκος που ορμά μοιάζεις να δυναμώνεις,
είναι το σκότος που νικά και υψώνει τα δικά του.

Μα το σκοτάδι έχει σκιές που γίνονται πελώριες.
Κι όσο κι αν ψάχνεις να κρυφτείς, θα έρχονται σιμά σου.
Στο φως έλα και διάλεξε, που να κρυφτείς δεν έχει.
Εκεί τα πάντα φαίνονται και οι σκιές πεθαίνουν.

Κι ίσως να φτάσει η στιγμή που πια δε θα παλεύουν
Θεός και διάβολος μαζί…

(Πλασμένοι από θάλασσα)

25 Ιανουαρίου 2014

Πέτρα και γυαλί



Μέσα σε πέτρα και γυαλί σφυρηλατήθηκες ψυχή
και σώμα απόκτησες.
Σε δύο κόσμων την τομή, σα μία γέφυρα χρυσή
υψώθηκες.
Διαβάτες πέρναγαν πολλοί, μα άλλοι την πέτρα ή το γυαλί
μονάχα έβλεπαν.
Μέχρι που πέρασε αυτή κι είδε χρυσή αμμοβολή.
Ψυχές που έμοιαζαν...

(Πλασμένοι από θάλασσα)

23 Ιανουαρίου 2014

Δεν είναι που αλλάζουν οι καιροί

Δεν είναι που αλλάζουν οι καιροί.
είναι που εμείς μένουμε ίδιοι.
Δεν είναι που χάθηκε το καλοκαίρι.
είναι που έφυγαν εκείνοι που αγάπησες.

Δεν είναι που αλλάζουν οι καιροί,
είναι που σκλήρυνε η ψυχή μας.
Δεν είναι που χάθηκε η άνοιξη,
είναι που έσβησαν της νιότης μας οι ελπίδες.

Δεν είναι που αλλάζουν οι καιροί...
Είναι που έμαθες αργά, πως τη ζωή που χάνεται
πίσω δε φέρνουν οι εποχές.
Μα το λεπτό που ζούμε, σα να ‘ναι το μοναδικό.
Σαν αύριο να μη ζούμε!

(Πλασμένοι από θάλασσα)

19 Ιανουαρίου 2014

Άσε με ... (video)


 Άσε με να παίξω λίγο ακόμα, 
περνάει η ζωή και μεγαλώνω. 

Άσε με να τρέξω λίγο ακόμα, 
υπάρχουν δρόμοι που δεν πρόλαβα να τρέξω. 

 Άσε με να γελάσω λίγο ακόμα, 
σκληραίνει ο κόσμος και το γέλιο λιγοστεύει. 

Άσε με να ονειρευτώ λίγο ακόμα, 
στα όνειρά μου οι χειμώνες ξεθυμαίνουν. 

Άσε με να εμπιστευτώ λίγο ακόμα,
φοβούνται οι άνθρωποι και μένουνε μονάχοι. 

Άσε με να ελπίζω λίγο ακόμα, 
πως θα'ρθει η μέρα που ο κόσμος θα μονιάσει. 

Άσε με.. λίγο ακόμα.. 
Να θυμάμαι πώς θέλω να ζήσω ! 


© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

17 Ιανουαρίου 2014

Λάβα














Λάβα που χύνεται αργά σαρώνει την ψυχή σου
και σβήνει μεσ'το διάβα της όσα τα συναντάει.
Φωτιά που θάνατο σκορπά, μα και ζωή συνάμα
κι ας θέλει χρόνο να το δεις.
Κι ας θες να της ξεφύγεις.
Το ξέρεις όμως, δε μπορείς...

Σαν θα ξυπνήσει η φωτιά που κοίμιζες στα στήθη,
κάθε ανάσα σου πνοή της ύπαρξής της θα'ναι.
Κι ας ξέρει πώς να σου κρυφτεί.
Κι ας θέλεις να την κρύψεις.
Όποιος γνωρίζει δύναμη πως έχει, δεν τη δείχνει,
να σε τρομάξει δε ζητά κι ούτε να την προσμένεις.

Μα θα'ρθει η ώρα να τη δεις, αιχμάλωτος σαν θα ΄σαι
δεμένος μεσ'τις φλόγες της, αργά παραδομένος.
Απ'τα δεσμά της μη θαρρείς να απαλλαγείς πως ξέρεις.
Θα σε τυλίγει πιο σφιχτά, περίτεχνα θα δένει
κάθε της φλόγα χωριστά.
Λάβα ώσπου να γίνεις!

(Πλασμένοι από θάλασσα)

4 Ιανουαρίου 2014

Δεν ωφελεί

Πώς να κρυφτείς από τα μάτια που ποθείς να κυριεύσεις,
σαν ξεγυμνώνουν την ψυχή σου απ'το χρόνο
μ'ένα βλέμμα...
Κάθε στιγμή που ντύθηκε με ξένα πανωφόρια
που σκέπασαν τη γύμνια της, μα και την ομορφιά της.

Πώς να κρυφτούν τα μάτια που ποθούν
να σε κουρσέψουν...
Κάθε τους βλέμμα σπιθαμή κατακτημένου εδάφους.
Χώρας που ήταν μακρινή, μα πάντοτε δική τους
κι ας τώρα τη γνωρίζουνε.

Πώς να κρυφτεί το βλέμμα που ποθεί να εξοστρακίσει
χώρο και χρόνο κι εντολές των "πρέπει" και των "μη"...
Να το αρνηθείς, δεν ωφελεί, πιότερο θα πασχίζει
να κατακτήσει τις στιγμές που θέλει να αρνηθεί!

(Πλασμένοι από θάλασσα)

2 Ιανουαρίου 2014

Κάποτε ήμασταν παιδιά...
















Κάποτε ήμασταν παιδιά
με μεγάλα στους ώμους φτερά
και τον ήλιο στα μάτια.

Κι ύστερα ο ήλιος χάθηκε
σαν κρίνος που μαράθηκε
και τα φτερά κρυφτήκαν.

Τα μάτια σήκωσε ψηλά
τον ήλιο κοίτα που γελά
και ψάχνει τη ματιά σου.

Και τα κρυμμένα τα φτερά
θα ξαναβγούν όπως παλιά
να ανοίξουν την καρδιά σου!

(Πλασμένοι από θάλασσα)