Κάποτε ήμασταν παιδιά
με μεγάλα στους ώμους φτερά
και τον ήλιο στα μάτια.
Κι ύστερα ο ήλιος χάθηκε
σαν κρίνος που μαράθηκε
και τα φτερά κρυφτήκαν.
Τα μάτια σήκωσε ψηλά
τον ήλιο κοίτα που γελά
και ψάχνει τη ματιά σου.
Και τα κρυμμένα τα φτερά
θα ξαναβγούν όπως παλιά
να ανοίξουν την καρδιά σου!
Στέβη μου, καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο το ποίημα. Η γραφή σου με πλημμυρίζει ελπίδα.
Σ'ευχαριστώ πολύ Σεβάχ μου, αυτό είναι το μόνο που επιθυμώ γράφοντας...
ΔιαγραφήΚαλή χρονιά σου εύχομαι!