27 Μαρτίου 2009

Το Πιο Όμορφο Ουράνιο Τόξο ....

















Από παιδί μου άρεσε να κρύβομαι στον κόσμο των ονείρων
Ίσως γιατί ο κόσμος μου δεν είχε χρώματα πολλά
κι εμένα τα όνειρά μου ήταν γεμάτα ουράνια τόξα ...

Θυμάμαι που σκαρφάλωνα ανυπόμονα στο πράσινο
για να μπορώ να βλέπω τον κόσμο από ψηλά με ελπίδα
Χαμογελούσε η ψυχή μου τότε, όπως χαμογελάει ο ήλιος στο ζεστό πρωί ...

Άλλοτε, ανέβαινα στο κόκκινο, το χρώμα της αγάπης
κι ας μην ήξερα ακόμα πόσο πιο κόκκινο θα γίνονταν το χρώμα της αργότερα
Πετάριζε η καρδιά μου τότε σα σπουργιτάκι που αφήνει τη φωλιά μα με λαχτάρα τόση για το άγνωστο που ανοίγονταν μπροστά της ....

Κι άλλοτε, ανέβαινα στο μπλε
για να ταξιδεύω στης ψυχής μου τις θάλασσες 
Kι ήταν πολλές ... αλλού γαλάζιες κι ήμερες κι αλλού αγριεμένες, ίδιο άγριο άλογο που προσπαθούν να του φορέσουν χαλινάρι. Mα κι έτσι ... πάντα μου άρεσαν οι θάλασσες ....

Πότε πότε, σταμάταγα στο κίτρινο για ν'αγναντεύω τον ήλιο, σαν κουρασμένος ταξιδιώτης που ξαποσταίνει στην πηγή. Μα φρόντιζα πάντα ν'αποφεύγω το μενεξεδί που μου 'φερνε λύπη στην καρδιά...
Kαι τα κατάφερνα !

Με μια μεγάλη δρασκελιά, πήδαγα στο πορτοκαλί
που φώτιζε ολοένα τα όνειρά μου
Πιο πολύ... και πιο πολύ... μέχρι που γίνονταν λευκά !
Μικρές, λευκές, χιλιάδες μαργαρίτες που απλώνονταν παντού και με ξυπνούσανε σιγά σιγά με το λεπτό άρωμά τους.

Μα με ξυπνούσαν σ'έναν κόσμο άχρωμο... ή μενεξεδί ...
Κι εμένα η δρασκελιά μου δεν έφτανε το πορτοκαλί
τόσο μικρή που ήταν έξω απ'τον κόσμο των ονείρων
Ως το πρωί που ξύπνησα κι ήσουν εσύ εκεί ...
Να με κοιτάς και να κρατάς στα χέρια σου
ένα μεγάλο, λαμπερό ουράνιο τόξο !

"Καλημέρα !!! Δεν είναι όμορφα τα χρώματα; "
ρώτησες μ'ένα χαμόγελο πιο φωτεινό
απ'το ουράνιο τόξο που κρατούσες
και με τύλιξες γρήγορα μ'αυτό!
"Για να μη φοβάσαι να ξυπνήσεις" είπες
και μ' αγκάλιασες σφιχτά.

Και τότε, το κόκκινο έγινε πιό κόκκινο από ποτέ ...
Κι ο Κόσμος μου, το πιο φωτεινό, το πιο λαμπερό
το πιο όμορφο ουράνιο τόξο !

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)