σαν ξεγυμνώνουν την ψυχή σου απ'το χρόνο
μ'ένα βλέμμα...
Κάθε στιγμή που ντύθηκε με ξένα πανωφόρια
που σκέπασαν τη γύμνια της, μα και την ομορφιά της.
Πώς να κρυφτούν τα μάτια που ποθούν
να σε κουρσέψουν...
Κάθε τους βλέμμα σπιθαμή κατακτημένου εδάφους.
Χώρας που ήταν μακρινή, μα πάντοτε δική τους
κι ας τώρα τη γνωρίζουνε.
Πώς να κρυφτεί το βλέμμα που ποθεί να εξοστρακίσει
χώρο και χρόνο κι εντολές των "πρέπει" και των "μη"...
Να το αρνηθείς, δεν ωφελεί, πιότερο θα πασχίζει
να κατακτήσει τις στιγμές που θέλει να αρνηθεί!
