Σε ψάχνω ...
Μεσ’το πλήθος που τρέχει
κι απορεί μα δε βλέπει
όσα γύρω του βίαια αλλάζουν
Σ’έναν ήλιο που καίει
μα τη σάρκα που τρέμει
τα κεριά δε μπορούν να ζεστάνου
Στον αέρα που πνέει
μα τη γη που αναπνέει
Μεσ’τη φύση που ουρλιάζει
μα όσο κι αν σε τρομάζει
τα ουρλιαχτά της για λύση δε φτάνουν
Στα ποτάμια που σβήνουν
καθώς το άνυδρο χώμα χαράζουν
Σε ψάχνω…
Μεσ’τα μάτια που κλαίνε
Στα παιδιά που δε φταίνε
Για έναν κόσμο που άλλοι τους φτιάχνουν …
© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)