Παρουσίαση Βιβλίου - Πρόσκληση

Αυτή την Κυριακή στις 7μμ. στη Στοά του Βιβλίου και το Polis Art Cafe,  θα μιλήσουμε με στίχους και συναισθήματα.
Για ανθρώπους πλασμένους από θάλασσα, σκοτεινούς και φωτεινούς συνάμα, ήμερους κι ανταριασμένους κατά τον καιρό της ψυχής τους...
Θα χαρώ ν'ανταμώσουμε εκεί!

https://www.eleftheriaonline.gr/local/politismos/books/item/92556-messinioi-syggrafeis-sto-diagonismo-tou-public

Εφημερίδα "Ελευθερία"

Βραβεία βιβλίου Public 2016

Το βιβλίο "Πλασμένοι από θάλασσα" είναι υποψήφιο για τα βραβεία βιβλίου Public, στην κατηγορία "Ελληνική Ποίηση":   http://www.publicbookawards.gr/vote.php?auto=1&CatID=4&id=326

Νέα κυκλοφορία (Δεκ. 2015)

Η συλλογή επιχειρεί ένα εσωτερικό ταξίδι αναζητώντας τις απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα για τη ζωή, τον έρωτα και το θάνατο – μα πιο πολύ για τον ίδιο τον άνθρωπο.

Η θάλασσα συγκρίθηκε με την ψυχή του ανθρώπου.
Ποια είναι αλήθεια πιο βαθιά;
Ποιος τάχα την ορίζει;
Κι αν είναι μόνο ο καιρός που αλλάζει τη μορφή της, τι γίνεται στα βάθη της;
Ποιος κατοικεί εντός της;

Νέα κυκλοφορία, Δεκέμβριος 2015, Εκδόσεις "Ιωλκός"

http://www.iolcos.gr/index.php…

Μονάχος Θεατής

Ξύπνα για λίγο..
Τα μάτια άνοιξε και κοίτα γύρω σου:

βαθύ σκοτάδι και μυρωδιά από βρεγμένο χώμα...

Φινάλε μιας παράστασης που ήρθες για να ζήσεις,

μα σαν καλός ηθοποιός, ζωή το έργο πίστεψες πως ήταν.
Λησμόνησες - τι θλιβερό-
το ρόλο που τον διάλεξες να παίξεις σα θυμόσουν 
σκοπό και στόχο και γιατί.

Κι αφού τον κόσμο ξέχασες αυτόν που σ'έστειλε εδώ,

πάλι σ'εκείνον θα βρεθείς...

Εσύ, μονάχος θεατής, αυτής σου της παράστασης:

μιας άσκοπης ζωής ...

Ζωή γεμάτη εγωισμό με κέντρο τον εαυτό σου

με γνώμονα ψευδαίσθηση και δήθεν ανοχή.

Ζητούσες χειροκρότημα υψώνοντας με στόμφο

το χέρι σαν δικτάτορας, που υπόσχεται ψωμί.

Μα δε σε ένοιαξε κανείς που έμεινε τη νύχτα

σ'ένα κουτί στην παγωνιά όσο είχες σπίτι εσύ.

Ούτε και νοιάστηκες γι'αυτόν που έσβηνε απ'την πείνα

όσο η κοιλιά σου γέμιζε με περισσό φαί.

Όσα στραβά γινόντουσαν τα άφηνες στην τύχη

αν τη δική σου τη βολή δεν έπλητταν σταλιά.

Δεν είχες μάτια για να δεις πως ήταν όλοι κρίκοι

μιας αλυσίδας οι ψυχές και μοιάζανε σα μια...

Είχες την τάση να μετράς με χρήμα τους ανθρώπους.

Να κρύβεις την ασχήμια σου σε ρούχα ακριβά.

Πρόβαρες στον καθρέφτη σου χαμόγελα και τρόπους,

που θα έκαναν πιο πειστική την άδεια σου ματιά.

Αισθήματα κι οράματα καυχιόσουν πως κατείχες,

μα όσους έφερες κοντά τους έδιωξες νωρίς.

Κι αν είχες στόμα που μιλά, αυτιά ποτέ δεν είχες

αφού μαζί σου να ακουστεί, δε μπόρεσε κανείς.

Σε αντωνυμίες κτητικές έχτιζες τη ζωή σου,

μα εκείνες τη γκρεμίζανε μονάχα πιο πολύ.

Για κοίτα τώρα γύρω σου, τι βρίσκεται μαζί σου

απ'όλα όσα έχτιζαν την άδεια σου ζωή ;

Οταν κατέβηκες στη γη, μαζί με τα φτερά σου

έδωσες μια υπόσχεση που ξέχασες νωρίς:

Να έχεις βλέμμα αληθινό κι αγάπη στην καρδιά σου.

Σε πειρασμούς ανώφελους, Εσύ να αντισταθείς!

Ηρθες να γίνεις μάρσιπος για όσους υποφέρουν.

Να φέρεις το χαμόγελο σε χείλη σφαλιστά.

Να αμυνθείς με σεβασμό για αγαθό συμφέρον,

σε μάτια που δε βλέπουνε, να λάμψεις σα φωτιά!

Τώρα που έφτασες εδώ, σε τούτο το γεφύρι,

δεν έχει δρόμο για να πας, δεν έχει επιστροφή.

Τώρα που χάνεις κάθετί που απόχτησες στη ζήση,

θυμίσου την υπόσχεση που έδωσες αυτή...

(Πλασμένοι από θάλασσα)

Δρόμοι που δεν πήραμε...

Δρόμοι που δεν πήραμε.

Άγνωστοι δρόμοι, που φοβηθήκαμε να διαβούμε 
χωρίς μίτο.

«Δεν έχει μίτους η ζωή αγάπη μου - σου είπα.

Ούτε κι ευθείες που φανερώνουν ορίζοντες.

Πιάσε το χέρι μου και πάμε».

Κρατηθήκαμε σφιχτά και ξεκινήσαμε.

Μέχρι την πρώτη στροφή.

Και μετά χαθήκαμε.

(Πλασμένοι από θάλασσα)

Ποιος ήσουνα

Να ακροβατείς στην τεντωμένη χορδή της ψυχής σου

απ’ άκρη σ’άκρη.

Να ταξιδεύεις μες στα σύνορα του νου.

Μέσα στις θάλασσες των πιο κρυφών σου θέλω

βαθιά να καταδύεσαι.

Για να σκορπίζεις τα σκοτάδια του μυαλού.

Να ανακαλύπτεις μυστικά που ‘ναι κρυμμένα
μέσα σε τόπους που δεν ξέχασες ποτέ.

Κι εκείνα τα όνειρα που νόμιζες χαμένα...

Να αναρριχάσαι στους πυλώνες των ορίων

που μόνος σου έβαλες να στέκονται εκεί.

Με όλη τη δύναμη, στα πρέπει που σου έχτισες.

Να κολυμπάς και να ανασύρεις αναμνήσεις

μέσα σε λίμνες παιδικών ιδανικών.

Να δεις ποιος ήσουνα πριν κάνεις το ταξίδι.

Κι αυτός που έγινες…

 (Πλασμένοι από θάλασσα)

Αγγέλου φτερά

Σε μία στείρα αμμουδιά κι από κοχύλια ορφανά
μια νύχτα ξάπλωσες για λίγο το κορμί σου.
Και το ξημέρωμα, κρυφά, χίλια χρυσάνθεμα λευκά
είχαν φυτρώσει στο καλούπι της μορφής σου.

Δεν τα αντίκρυσε κανείς, μονάχα η θάλασσα θαρρείς,
που την αρμύρα της τη φύλαξε μη φτάσει
στα πέταλα τους τα μικρά, να μη μαράνει τα φτερά
που εκεί ξαπόστασες για λίγο πριν χαράξει...

(Πλασμένοι από θάλασσα)

"Η Ποίηση συναντά την Ποίηση" 7/3 στην Αθήνα

         Σας περιμένω να γνωριστούμε από κοντά!

   
 «Η Ποίηση συναντά την Ποίηση» (Δώδεκα εξομολογήσεις)
στον Πολυχώρο «Black Duck»
(Χρήστου Λαδά 9α, Αθήνα)
την Παρασκευή 7, Σάββατο 8 και Κυριακή 9 Μαρτίου 2014 στις 18:00΄.
Συμμετέχουν οι:
Παρασκευή
Αλκιβιάδης Παπαντωνίου
Στέβη Σαμέλη
Χρήστος Ιωάν. Τσαρούχης
Ελευθερία Π. Τσίτσα
Σάββατο
Δημήτρης Γλυφός
Χριστίνα Κόλλια
Αλίς Πονηρού
Αλέξανδρος Στεργιόπουλος
Κυριακή
Κατερίνα Κατράκη
Κυριακή Κουτσουρίδου
Κωνσταντίνος Λυντέρης
Παναγιώτης Στάθης

Σαν τα πουλιά

 Σαν τα πουλιά που πάντα ψάχνουν ουρανό οι ελπίδες…
να φτερουγήσουνε ψηλά, λεύτερες να πετάξουν
εκεί που εμπόδια δε χωρούν.

Να σκαρφαλώσουν στις ριπές του ανέμου και να πάνε
εκεί που ο ήλιος κυβερνά και τη βροχή στεγνώνει
Κι αν λαβωθούνε στα φτερά ή κουραστούν για λίγο
κουρνιάζουν περιμένοντας πιότερο να πετάξουν.
Σε πιο γαλάζιο ουρανό...

(Πλασμένοι από θάλασσα)

Να ζωγραφίζεις ήλιους όταν βρέχει...

Να ζωγραφίζεις ήλιους όταν βρέχει
κι όταν χιονίζει να φυτεύεις γιασεμιά.
Να προχωράς όταν ο αέρας δυναμώνει
κι όταν νυχτώνει να χαράζεις πρωινά.

Στο θρήνο μάθε να απαντάς με το τραγούδι
και μπρος στο θάνατο να βλέπεις τη ζωή.
Στον πόνο χάρισε το πιό όμορφο λουλούδι.
Από τον άνεμο να φτιάχνεις μουσική!

Όποιος αντίθετα στο ρεύμα καταφέρνει
να ισορροπεί και το κορμί και την ψυχή,
θα'ναι καράβι που στα κύματα αντέχει
μια μελωδία που στο χρόνο θα αντηχεί...

(Πλασμένοι από θάλασσα)

Φως και σκοτάδι

Αν λίγο ψάξεις μέσα σου,
θεό και διάβολο θα βρεις αιώνια να παλεύουν.
Φως και σκοτάδι αλάβαστρο,
στην κόχη να κερδίζει το ένα τ’ άλλο τη φορά.

Όταν τα σκήπτρα του το φως υψώνει, γαληνεύεις
σα να βυθίζεσαι βαθιά σε θάλασσα γαλάζια.
Κι όταν σα λύκος που ορμά μοιάζεις να δυναμώνεις,
είναι το σκότος που νικά και υψώνει τα δικά του.

Μα το σκοτάδι έχει σκιές που γίνονται πελώριες.
Κι όσο κι αν ψάχνεις να κρυφτείς, θα έρχονται σιμά σου.
Στο φως έλα και διάλεξε, που να κρυφτείς δεν έχει.
Εκεί τα πάντα φαίνονται και οι σκιές πεθαίνουν.

Κι ίσως να φτάσει η στιγμή που πια δε θα παλεύουν
Θεός και διάβολος μαζί…

(Πλασμένοι από θάλασσα)

Πέτρα και γυαλί

Μέσα σε πέτρα και γυαλί σφυρηλατήθηκες ψυχή
και σώμα απόκτησες.
Σε δύο κόσμων την τομή, σα μία γέφυρα χρυσή
υψώθηκες.
Διαβάτες πέρναγαν πολλοί, μα άλλοι την πέτρα ή το γυαλί
μονάχα έβλεπαν.
Μέχρι που πέρασε αυτή κι είδε χρυσή αμμοβολή.
Ψυχές που έμοιαζαν...

(Πλασμένοι από θάλασσα)

Δεν είναι που αλλάζουν οι καιροί

Δεν είναι που αλλάζουν οι καιροί.
είναι που εμείς μένουμε ίδιοι.
Δεν είναι που χάθηκε το καλοκαίρι.
είναι που έφυγαν εκείνοι που αγάπησες.

Δεν είναι που αλλάζουν οι καιροί,
είναι που σκλήρυνε η ψυχή μας.
Δεν είναι που χάθηκε η άνοιξη,
είναι που έσβησαν της νιότης μας οι ελπίδες.

Δεν είναι που αλλάζουν οι καιροί...
Είναι που έμαθες αργά, πως τη ζωή που χάνεται
πίσω δε φέρνουν οι εποχές.
Μα το λεπτό που ζούμε, σα να ‘ναι το μοναδικό.
Σαν αύριο να μη ζούμε!

(Πλασμένοι από θάλασσα)

Άσε με ... (video)

 Άσε με να παίξω λίγο ακόμα, 

περνάει η ζωή και μεγαλώνω. 

Άσε με να τρέξω λίγο ακόμα, 

υπάρχουν δρόμοι που δεν πρόλαβα να τρέξω. 

 Άσε με να γελάσω λίγο ακόμα, 

σκληραίνει ο κόσμος και το γέλιο λιγοστεύει. 

Άσε με να ονειρευτώ λίγο ακόμα, 

στα όνειρά μου οι χειμώνες ξεθυμαίνουν. 

Άσε με να εμπιστευτώ λίγο ακόμα,

φοβούνται οι άνθρωποι και μένουνε μονάχοι. 

Άσε με να ελπίζω λίγο ακόμα, 

πως θα'ρθει η μέρα που ο κόσμος θα μονιάσει. 

Άσε με.. λίγο ακόμα.. 

Να θυμάμαι πώς θέλω να ζήσω ! 

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

Λάβα

Λάβα που χύνεται αργά σαρώνει την ψυχή σου
και σβήνει μεσ'το διάβα της όσα τα συναντάει.
Φωτιά που θάνατο σκορπά, μα και ζωή συνάμα
κι ας θέλει χρόνο να το δεις.
Κι ας θες να της ξεφύγεις.
Το ξέρεις όμως, δε μπορείς...

Σαν θα ξυπνήσει η φωτιά που κοίμιζες στα στήθη,
κάθε ανάσα σου πνοή της ύπαρξής της θα'ναι.
Κι ας ξέρει πώς να σου κρυφτεί.
Κι ας θέλεις να την κρύψεις.
Όποιος γνωρίζει δύναμη πως έχει, δεν τη δείχνει,
να σε τρομάξει δε ζητά κι ούτε να την προσμένεις.

Μα θα'ρθει η ώρα να τη δεις, αιχμάλωτος σαν θα ΄σαι
δεμένος μεσ'τις φλόγες της, αργά παραδομένος.
Απ'τα δεσμά της μη θαρρείς να απαλλαγείς πως ξέρεις.
Θα σε τυλίγει πιο σφιχτά, περίτεχνα θα δένει
κάθε της φλόγα χωριστά.
Λάβα ώσπου να γίνεις!

(Πλασμένοι από θάλασσα)

Δεν ωφελεί

Πώς να κρυφτείς από τα μάτια που ποθείς να κυριεύσεις,
σαν ξεγυμνώνουν την ψυχή σου απ'το χρόνο
μ'ένα βλέμμα...
Κάθε στιγμή που ντύθηκε με ξένα πανωφόρια
που σκέπασαν τη γύμνια της, μα και την ομορφιά της.

Πώς να κρυφτούν τα μάτια που ποθούν
να σε κουρσέψουν...
Κάθε τους βλέμμα σπιθαμή κατακτημένου εδάφους.
Χώρας που ήταν μακρινή, μα πάντοτε δική τους
κι ας τώρα τη γνωρίζουνε.

Πώς να κρυφτεί το βλέμμα που ποθεί να εξοστρακίσει
χώρο και χρόνο κι εντολές των "πρέπει" και των "μη"...
Να το αρνηθείς, δεν ωφελεί, πιότερο θα πασχίζει
να κατακτήσει τις στιγμές που θέλει να αρνηθεί!

(Πλασμένοι από θάλασσα)

Κάποτε ήμασταν παιδιά...

Κάποτε ήμασταν παιδιά
με μεγάλα στους ώμους φτερά
και τον ήλιο στα μάτια.

Κι ύστερα ο ήλιος χάθηκε
σαν κρίνος που μαράθηκε
και τα φτερά κρυφτήκαν.

Τα μάτια σήκωσε ψηλά
τον ήλιο κοίτα που γελά
και ψάχνει τη ματιά σου.

Και τα κρυμμένα τα φτερά
θα ξαναβγούν όπως παλιά
να ανοίξουν την καρδιά σου!

(Πλασμένοι από θάλασσα)

Πλασμένοι από θάλασσα...

Πλασμένοι από θάλασσα οι άνθρωποι...
Πότε γλυκιά και ήμερη και πότε ανταριασμένη.
Κι εκεί που σκοτεινιάζουμε,
πάλι χαμογελάμε κάτω απ'τον ήλιο το ζεστό.

Ένα ακρογιάλι ψάχνουμε, να απλώσει η ψυχή μας,
να ξαποστάσει, να σταθεί, να νιώσει απαγγιασμένη.
Όμως τους μύριους θησαυρούς που κρύβουμε στα βάθη
δεν τους μοιράζουμε ποτέ.

Μες τα ναυάγια της ζωής τους κρύβουμε με σθένος
κι όποιος θελήσει να τους βρει, μετράει τις αντοχές του .
Μα σαν τους φανερώσουμε σε εκείνον που το αξίζει
πάντα θα του δινόμαστε, κρυφά παραδομένοι.

Με περηφάνια περισσή στηρίζουμε εκείνους
που επάνω μας στηρίζονται.
Τους κόπους και τα όνειρα που ζουν για το ταξίδι,
δίχως ζυγό το βάρος τους σηκώνουμε να πάνε.

Μα όσους καλοδεχόμαστε να ανοίξουν τα πανιά τους,
με κύματα θεόρατα φοβίζουμε σα δούμε
πως σεβασμό δεν έχουνε.
Κι ας φόβο μόνο κρύβουμε, πως δεν μας εκτιμάνε.
Κι ύστερα, μόνοι μένουμε.

Πλασμένοι από θάλασσα είμαστε.
Πότε γλυκιά και ήμερη και πότε ανταριασμένη.
Κι εκεί που σκοτεινιάζουμε, πάλι χαμογέλάμε...

(Πλασμένοι από θάλασσα)

Να αγαπάς τη ζωή...

Να αγαπάς τη ζωή!
Εσύ, που το κεφάλι σκύβεις κάθε που αλλάζουν οι καιροί,
κάθε φορά που ο βοριάς την πόρτα σου χτυπάει.

Αυτό είναι μάτια μου η ζωή...
βοριάδες κι αστραπόβροντα και θύελλες που μπορεί
να δοκιμάζουν την ψυχή που το Θεό ζητάει.

Μα σαν υψώσεις το κορμί με θάρρος να τη δεις,
θα δεις πως κάθε εποχή την ομορφιά της έχει.
Κι αν τη λιακάδα λαχταράς κι η άνοιξη να 'ρθει,
θυμίσου, τα ανθολούλουδα το χιόνι πως τα θρέφει ...

(Πλασμένοι από θάλασσα)

Πατέρα μου γιορτάζεις !

Συ που με γέννησες, με δίδαξες να ζω

με αξιοπρέπεια, με τιμή κι αθώο βλέμμα.

Mε γενναιότητα ψυχής και πνεύμα αγνό,

να αρνούμαι κάθε τι που κρύβει μέσα ψέμα.

Μου 'μαθες το άδικο να μάχομαι σκληρά,

να στέκω δίπλα σε αδύναμους κι αθώους,

με όση δύναμη μικρή, μα με καρδιά,

να κυνηγώ τα όνειρά μου και τους στόχους.

Μου 'δειξες πώς να αντιστέκομαι σ'αυτά

που άλλοι μάταια κυνηγούν ή καταφεύγουν,

πώς να πατώ στη γη τα πόδια μου γερά,

να περπατώ σε δρόμους που άλλοι αποφεύγουν.

Μου 'δειξες πώς να βλέπω πάντα μακριά,

εκεί που δύσκολα κοιτάζεις κι όταν βλέπεις,

να'χω στραμμένο το κεφάλι μου ψηλά,

μα ταπεινά να προσκυνώ τις αντιθέσεις.

Να 'χω τη φύση δάσκαλό μου κι οδηγό

και τους κανόνες που προστάζει να μετράω,

το παρελθόν να μην ξεχνώ και να τιμώ,

να είμαι ελεύθερη, να ζω σα να πετάω.

Συ που γεννήθηκες μια μέρα σαν αυτή,

χάραξες μόνος σου πορεία που θαυμάζω.

Δίδαγμα όλόκληρη η δική σου η ζωή

και "Σ'ΑΓΑΠΩ ως τον ουρανό" θα σου φωνάζω !!!

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

Σαν μία κούκλα...

Σαν μία κούκλα σε βιτρίνα γιορτινή

που περιμένει κάποιο χέρι να την πάρει,

τα μάτια έβαψες σε χρώμα βυσσινί

και της φωτιάς τη φλόγα φόρεσες φουστάνι.

Μα τα λουλούδια που σκορπάνε ευωδιά,

δεν είναι εκείνα που νομίζεις πως θαυμάζουν.

Είναι τα κρίνα, τα γλυκά τα γιασεμιά,

τα νυχτολούλουδα και άλλα που τους μοιάζουν.

Είν' οι γαρδένιες που σαν άσπιλες - λευκές,

αν τις μυρίσεις χάνουν κάτι απ’το άρωμά τους.

Ειν'οι βιολέτες, οι μικρές οι πασχαλιές

και τα κυκλάμινα που ανθούν μεσ'τη σκιά τους.

Βάψε τα μάτια σου στο χρώμα της χαράς

και το φουστάνι σου άσε τα όνειρα να πλέξουν.

Απ'τη βιτρίνα σου έξω βγες, που κουβαλάς

και σαν εικόνα μαγική θα σε διαλέξουν!

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

Αισιοδοξία!

 
Το μέλλον ξημερώνει κάθε μέρα!

 © Στέβη Σαμέλη

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

 

Τώρα που ήρθαν οι γιορτές, θυμάμαι...

Θυμάμαι το χρώμα και τις μυρωδιές που είχαν κάποτε

όταν εγώ ήμουν παιδί.

Ίσως να φταίει που οι μεγάλοι βλέπουν πάντα πιο πολλά

και χάνουν έτσι τη μαγεία στις εικόνες.

Αυτή που...

κρύβεται στην παιδική ματιά,

και κάνει όμορφη την πιο άχαρη απ'όλες!

Θυμάμαι που ξυπνούσαμε αχάραγα ακόμη,

τις γειτονιές να ντύσουμε με παιδικές φωνούλες

που τραγουδούσαν κάλαντα...

Κι όταν στων δρόμων τις γωνιές βρισκόμασταν,

απ'τις φωνές γνωρίζαμε ποιός ήταν,

αφού τα πρόσωπα απ' το σκοτάδι κρύβονταν.

Κι ας ήταν νυσταγμένα... τα 'νιωθες όμως γελαστά!

Μια "καλημέρα" βιαστική ίσα που λέγαμε,

για ν'ανταμώσουμε ξανά το μεσημέρι

στων ίδιων δρόμων τις γωνιές.

Τους κόπους μας ν'αθροίσουμε σα θησαυρό πολύτιμο,

και σε βιτρίνες παιχνιδιών να τρέξουμε.

Ελπίζοντας, ο γέροντας από τη Καισαρεία,

μεσ' το μακρύ ταξίδι του απάνω στο έλκηθρό του,

το δέντρο μας να θυμηθεί απ'το λαμπρό του αστέρι

και κάτω απ'τα στολίδια του,

το πιο όμορφο παιχνίδι του απ'όλα να μας φέρει!

Κι ύστερα τρέχαμε...

Θαρρείς κι οι μυρωδιές μας δείχνανε το δρόμο για το σπίτι.

Μύριζαν τότε οι γειτονιές...

γλυκά και κουραμπιέδες, μελομακάρονα ζεστά,

πιατέλες μελωμένες που μας περίμεναν κρυφά...

Μύριζαν πίτες και ψωμί, μπισκότα με κανέλα

που έφταναν στις μυτούλες μας με αγάπη ζυμωμένα...

Με αγάπη, σαν το στόλισμα που κάναμε στο σπίτι,

μέσα σε γέλια και χαρές, τραγούδι και παιχνίδι.

Την "άγια νύχτα" του Χριστού στο χρόνο που παλιώνει,

τα "χιόνια στο καμπαναριό" στο χρόνο που ζυγώνει...

Στιγμές που μοιάζαν μαγικές και φέρνανε τις νύχτες

στις παιδικές τις κάμαρες, όνειρα και ελπίδες.

Ελπίδες για τον κόσμο μας, με αγάπη στολισμένο.

Τραγούδια, γέλια, μυρωδιές και χρώματα φτιαγμένο.

Για έναν κόσμο λαμπερό, με οδηγό τ'αστέρια,

με δώρα αθωότητα κι αγνότητα πλεγμένα.

Για έναν κόσμο μυστικό, που όσο κι αν μεγαλώσεις,

χρώματα, γεύσεις, μυρωδιές, θυμάσαι να ενώσεις!

Κι αν ίσως όχι σαν παιδί να νιώσεις μαγεμένο,

το σπίτι σου στα σύννεφα να θυμηθείς χτισμένο...

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

Ομιλία Παρουσίασης βιβλίου - Καλαμάτα 17/12/12

Μια Χριστουγεννιάτικη βόλτα στα σύννεφα στην Καλαμάτα

http://www.newsbomb.gr/politismos/story/267547/mia-hristoygenniatiki-volta-sta-synnefa-me-ti-stevi-sameli

http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/169070

http://www.messiniaportal.gr/news/4627/mia-hristoygenniatiki-bolta-sta-synnefa-me-ti-stebi-sameli

http://www.lakoniapress.gr/mia-christougenniatiki-volta-sta-sinnefa-mas-pige-i-stevi-sameli-sto-pnevmatiko-kentro-kalamatas/

Συνέντευξη στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

http://www.eleftheriaonline.gr/politismos/synentefkseis-parousiaseis/item/21685-poiitiki-sillogi-stevi-sameli

17/12 Καλαμάτα - Παρουσίαση

Θα παρουσιαστεί το πρώτο μελοποιημένο ποίημα της συλλογής, από τον τραγουδοποιό Βασίλη Μπαμπανιάρη.

ΝΕΤ τηλεόραση - δελτίο ειδήσεων

Σε μια πόλη παλιά - Βασίλης Μπαμπανιάρης

Το πρώτο μελοποιημένο ποίημα της συλλογής

"Μια βόλτα στα σύννεφα"

Στίχοι: Στέβη Σαμέλη

Μουσική: Βασίλης Μπαμπανιάρης - Στέβη Σαμέλη

Παραγωγή - Ενορχήστρωση: Βασίλης Μπαμπανιάρης

cd "Δεν Ανήκω Εδώ" - Βασίλης Μπαμπανιάρης
Κυκλοφορεί από τη Final Touch distributed by Cobalt στα Public και στα δισκοπωλεία

 

Από την παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα. Οι γνωστοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί Βάνα Δαφέρμου (2ο Πρόγραμμα ΕΡΑ) & Κωστής Λυμπερόπουλος (Love Radio 97.5), απαγγέλουν...

Παρουσίαση βιβλίου - Αθήνα 4/11/12

Συνέντευξη στο '' Ποίηση και Λογοτεχνία''

Η Στέβη Σαμέλη στο '' Ποίηση και Λογοτεχνία''...

http://poihsh-logotexnia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_9769.html 

 

http://poihsh-logotexnia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_9769.html 

 

Κυκλοφόρησε

Η συλλογή απευθύνεται σε εκείνους που πορεύονται  με βλέμμα αθώο ακόμα και σε εκείνους που τείνουν να ξεχάσουν πως ζεις πραγματικά μόνο αν αγαπάς, φέρνοντας θύμησες από έναν άλλον κόσμο, μακρινό και κοντινό μαζί.
Μια περιήγηση σ’ έναν κόσμο ακόμα ζωντανό, εκεί που το όνειρο και η αλήθεια συναντιούνται, για να μας θυμίσουν ποιοι στ’ αλήθεια είμαστε. Με οδηγό την αγάπη, ένα σύντομο ταξίδι στη ζωή, στον έρωτα, στο θάνατο. Μια εσωτερική διαδρομή, κάτω από το λαμπερό φως μιας αλήθειας που τείνει να περάσει στη λήθη...   http://www.iolcos.gr/component/page,shop.product_details/flypage,shop.flypage_iolcos/product_id,147145/category_id,11/manufacturer_id,79896/option,com_virtuemart/Itemid,1/

Αλήθεια !

Eμείς που πλέξαμε μικρές κοτσίδες τα μαλλιά μας
και δεν τις λύσαμε ποτέ,
μεσ' τις κορδέλες δέσαμε άχρονους ανθούς
που μας κρατήσανε παιδιά...

Εμείς που κρύψαμε αθώους θησαυρούς
μέσα σε κάστρα νοερά που δε γκρεμίσαμε ποτέ,
βρήκαμε πλούτη που μετρούν -για όσους μπορούνε
να τα δουν- σεντούκια μυθικά...

Εμείς που παίξαμε κρυφτό πίσω από λεύκες και ροδιές
και δε βρεθήκαμε ποτέ,
χτίσαμε σπίτι μαγικό, μέσα στης λεύκας τον κορμό,
στη χώρα της Αλίκης...

Εμείς που είδαμε ουρανό γεμάτο αστέρια λαμπερά
που δε σβηστήκανε ποτέ,
κλείσαμε μέσα μας κρυφά, στης θάλασσάς μας τα βαθιά,
κομμάτι της σελήνης...

Εμείς δε ζούμε σαν κι εσάς - κι ούτε θα ζήσουμε ποτέ...
ζούμε σε κόσμους μυστικούς, κλειστούς σε παραμύθια.
Είμαστε άχρονοι κάρποι μέσα στου χρόνου τους καρπούς,
που παίρνουν σάρκα και οστά φωνάζοντας, "ΑΛΗΘΕΙΑ" !

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

Κοίτα ψηλά ...

Ματώνεις

Δακρύζεις

Πονάς...

Ψυχή μου κοίτα ψηλά

Ένας ήλιος σου γελά μέσα απ'τα σύννεφα!

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

Ηλιαχτίδα ...

Τις νύχτες με όνειρα τυλίγεις το κορμί σου

και τις ημέρες σου θωρείς μέσ'από κόκκινα γυαλιά.

Ψυχρή και άχρωμη βαφτίζεις τη ζωή σου

κι έτσι έχεις μάθει να τη ζεις από παλιά.

Μα ο χειμώνας έχει αντίκρυ καλοκαίρι

και το φθινόπωρο την άνοιξη κοιτά.

Η Αλκυόνη τα παιδιά της πάντα φέρνει

μέσα σε κόσμο που το κρύο κυβερνά.

Με μια αγκαλιά τύλιξε απόψε το κορμί σου,

χωρίς γυαλιά κοίτα τις μέρες, καθαρά.

Μια ηλιαχτίδα δες, σκεπάζει τη ζωή σου

κι απ'την αρχή μάθε να ζεις μ'αυτή, ξανά!

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

Ευχή

Να'ναι η ζωή μας Κυριακή στον ήλιο βουτηγμένη...

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

Οσο το αύριο ξυπνά ...

Αν τ'αστέρια κοιτάς και να μάθεις ρωτάς, τι έχει φταίξει

Αν ο κόσμος μουντός, μοιάζει αέρας ψυχρός

σαν το κύμα που έχει θεριέψει

Κοίτα γύρω ξανά, συλλογίσου βαθιά κι αφουγγράσου ...

Ένα αύριο ξυπνά, για να φέρει ξανά

της ελπίδας το φως στην καρδιά σου

Μια καινούργια ζωή, θα ανατείλει μαζί

ένα αλλιώτικο μέλλον  να χτίσει

Ένα ακόμα παιδί, που θα φέρει στη γη

την αθώα ματιά που'χει λείψει

Όσο το αύριο ξυπνά και το φως θα γεννά

μην αφήνεις σκιά να φωλιάζει

Η ζωή σε κοιτά, σα Θεός που γελά 

και σφιχτά τα παιδιά του αγκαλιάζει

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

Ένα κουτί & μια βαλίτσα ...

Σ'ένα κουτί στοίβαξες όλα σου τα όνειρα

και μια βαλίτσα γέμισες, με μύριες αναμνήσεις

Ολάκερη η ζωή σου, ένα κουτί και μια βαλίτσα ...

Σκέφτεσαι, δεν επλούτησες πολύ

όλα σου τα υπάρχοντα χωρούν στα δυο σου χέρια

Μα έτσι κι αλλιώς, μονάχα αυτά θα πάρεις όταν φύγεις ...

 © Στέβη Σαμέλη

Θέλω ...

Θέλω έξω να βγω δυνατά να φωνάξω

θέλω τόσα να πω και τόσα ν'αλλάξω
...

Θέλω να γράψω για πληγές που μέσα μου δακρύζουν

να αποτυπώσω τις ζωές που έχω ονειρευτεί

να περπατήσω όλη τη γη, να δω όσα την ορίζουν

και κάθε μέρα που ξυπνά, να γίνομαι παιδί

Θέλω να αλλάξω ουρανό και το Σταυρό του Νότου

σαν τον κοιτούν τα μάτια μου να βλέπουνε ψηλά

γλώσσα θρησκεία και φυλή, πηγές αιώνιου φόβου

να τις ντυθώ σαν φόρεμα που λάμπει στα χρυσά

Θέλω ξυπόλητη να βγω στον ήλιο να χορέψω

να σκαρφαλώσω σε κορφές απάτητων βουνών

να τα μετρήσω από ψηλά, τη μοναξιά ν'αντέξω

και να πετάξω στα φτερά περήφανων αετών

Θέλω να γίνομαι βροχή για εκείνους που διψάνε

για τα παιδιά που σβήνουνε να γίνομαι τροφή

χάδι που φέρνει γιατρειά σ'εκείνους που πονάνε

να πάψω κάθε πόλεμο και να γενεί γιορτή

Θέλω να φύγω μακριά, να ζήσω σ'άλλους τόπους

θέλω να γίνω όλα αυτά που έχω ονειρευτεί

να περπατήσω σ'άλλη γη με αληθινούς ανθρώπους

ανθρώπους με εντιμότητα και καθαρή ψυχή

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί
Σα να κρατούν στους ώμους τους ολάκερο το σύμπαν…
Κοιτάζουν πάντα χαμηλά, τον ήλιο δεν τον βλέπουν
Πώς να τον δούνε μάτια μου;
Πώς να τον δεις τον ήλιο αν δε σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά ...

Γι'αυτό δεν είναι εύκολο να δεις το πρόσωπό τους...
Κανέναν δεν κοιτάζουνε
Κι αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν, αόρατοι πως νιώθουν
Γι'αυτό κι εκείνοι δεν κοιτούν
Βλέπεις, θαρρούνε μάτια μου πως κι οι άλλοι δεν τους βλέπουν
Όμως ποτέ τους δε μιλούν…

Μα αν καταφέρεις και τους δεις και τους κοιτάξεις πιο καλά
Τότε θα δεις τι κουβαλούν βαθιά μεσ'την ψυχή τους...
Θλίψη που καθρεφτίζεται στα σκυφτά μάτια τους
Πίκρα, που ζωγραφίζει το βουβό βλέμμα τους
Σιωπή, που σφίγγει τα στεγνά χείλη τους
Μοναξιά, που ασχημαίνει το πρόσωπό τους
Μην απορήσεις μάτια μου
Η μοναξιά ασχημαίνει τους ανθρώπους...

Μη φοβηθείς και φύγεις!
Το δύσκολο ήταν να τους δεις
Πλησίασέ τους… μίλα τους
Μα να'σαι υπομονετικός
Μην αισθανθούν τη λύπη σου
Κρύψε την ενοχή σου που δεν τους είδες πιο νωρίς
Πώς να το κάνεις μάτια μου αν δεν κοιτάζεις χαμηλά;
Πρέπει να νιώσεις μοναξιά για να κοιτάξεις σαν κι αυτούς
Να αισθανθείς πως είσαι εσύ… ή ίσως κάποιος που αγαπάς...
Μα αν γίνει έτσι μείνε ...
Νιώσε τον πόνο τους, τη μοναξιά, μόνο μη νιώσεις οίκτο
Είναι περήφανοι πολύ,κι αν νιώσουνε τον οίκτο σου
Πιότερο θα λυγίσουν...

Λένε πως όσοι είναι σκυφτοί
μέσα τους θέλουνε να μπουν, στη μήτρα που τους γέννησε
Εκεί που νιώθαν ασφαλείς...
Στον κόσμο εκείνο το μικρό που διπλωμένος μόνο αντέχεις
Μα αντέχεις την αγάπη του κι αυτή είναι μεγάλη
Γι'αυτό ποτέ δεν την ξεχνάς…
Πώς να το κάνεις άλλωστε;
Δεν ξεχνιέται η αγάπη μάτια μου, μόνο πονάει αν δεν την έχεις

Γι'αυτό θέλουν να ξαναμπούν στον κόσμο εκείνο το μικρό
Είναι μεγάλος τούτος 'δω...κακός και άδικος, ψυχρός,
Χωρίς στάλα αγάπη
Πώς να τ'αντέξει όλα αυτά ένα σκυφτό κεφάλι;

Μην απορήσεις αν σουν πουν πως η ζωή τους είναι εντάξει
Τι περιμένεις να σου πουν; πως έχουν μάθει να'ναι μόνοι;
Δε μαθαίνεται μάτια μου αυτό, μα συνηθίζεται πικρά

Λένε πως είσαι δυνατός αν έχεις μάθει ν'αγαπάς
Μα γίνεσαι πιο δυνατός αν έχεις μάθει την αγάπη να αντέχεις
Κι αυτό μαθαίνεται ευτυχώς!

Γι'αυτό μην ψάχνεις τι να πεις καθώς θα τους κοιτάζεις
Χάιδεψε απλά τα μάτια τους με γέλιο απ'την καρδιά σου
Βλέπεις, η θλίψη δεν κοιτά τα μάτια που γελάνε
Μίλα τους μόνο απ'την καρδιά και χαμογέλασέ τους
Μην πεις μια λέξη... τίποτα
Μονάχα ακούμπησέ τους

Μην εκπλαγείς σαν τεντωθούν...
Πρόσεξε, μην τρομάξεις!
Πήρες από το βάρος τους κι ισιώνει το κορμί τους
Μην εκπλαγείς όταν σε δουν
Θα σε κοιτάξουν μ'έκπληξη, μα θα χαμογελάσουν…
Δειλά...πριν το κεφάλι τους σηκώσουνε ψηλά
Στον ουρανό…

Ίσως τα μάτια κλείσουνε...
Γιατί θα τους θαμπώσει, το φως του ήλιου που θα δουν
Γιατί θα θυμηθούνε, το φως που είχαν στην καρδιά
Κι ίσως και να δακρύσουν
Μα θα 'ναι δάκρυα από χαρά
Και τότε, θα μιλήσουν ....

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

Ζωή & Θάνατος ...

Της θλίψης μου μαχαίρια κοφτερά

που κομματιάζουν των ονείρων μου τις σάρκες

Φως που το μέριασε η σκιά

φωτιά που θέριευε και ξάφνου έγινε στάχτες

Φτερά σπασμένα που γινήκανε σπαθιά

και χαρακώνουν των ελπίδων μου τα χρόνια

Πνοή που σώπασε στο χρόνο ξαφνικά

ανθοί που ανάσαιναν μα κάψανε τα χιόνια

Ζωή και θάνατος χορεύουνε μαζί

μεσ'το καράβι ετούτο που μας πάει

Κι αν το ξεχνάς πως είσαι ακόμα ζωντανή

βαθιά πληγή να στο θυμίσει καρτεράει

 © Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

Πες μου ...

Πες μου πού παν τα όνειρα κάθε αυγή σα φεύγουν

και τ'άστρα πού βαδίζουνε άμα σβηστεί το φως;

Πού πάει η ελπίδα σα χαθεί, πού κρύβεται το γέλιο

κι οι νύχτες που μας έκαιγαν, πώς γίνονται καπνός;

Πες μου τι απόγινε η χαρά, το δάκρυ πού στεγνώνει

και τ'άγγιγμα πού βρίσκεται σα γίνει λησμονιά;
Πού πάει η αγάπη όταν αργεί, πώς στέρεψε το χάδι

που έντυνε το σώμα μας σα στοργική αγκαλιά;

Πες μου ο ίσκιος πού γυρνά, ο ήλιος πού κοιμάται
πού ηρεμούν τα σύννεφα σαν πέσει η βροχή;
Οι λέξεις απ'τα χείλη μας πού παν να αναπαυθούνε
σαν ξεχαστούν τα λόγια μας που είχαν ειπωθεί;

Πες μου πού ζει ο έρωτας, το πάθος πού φωλιάζει

τα μάτια πού κοιτάζουνε σαν κλείνουνε σφιχτά;

Πες μου τι γίνεται η πνοή σα μοιάζει να παγώνει

αφήνοντας ασάλευτη μια ζωντανή καρδιά;

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)