Με λυτά τα μαλιά
Σε μια πόλη παλιά τριγυρνάω
Με φουστάνι μακρύ
και σανδάλια, χλωμή, περπατάω
Ο αέρας ψυχρός
Σα χειμώνας καιρός, με χτυπάει
Μα η ύπαρξή μου ζεστή
δεν τον νοιώθει στιγμή να φυσάει
Τη σκιά μου ζητώ
Το φθαρτό μου εαυτό αναζητάω
Να του πω ότι ζω
είμαι ακόμα εδώ, καρτεράω
Ξάφνου, νάτη, εκεί
Στο παγκάκι, σκυφτή, με κοιτάζει
Με τα μάτια κλειστά
και τα χείλη βουβά, μα τρομάζει
Πλησιάζω αργά
Και το χέρι δειλά ακουμπάω
Στα σφιχτά της μαλλιά
της τα λύνω απαλά, τη φιλάω
"Μη φοβάσαι μικρή
Η ζεστή σου ψυχή δεν κρυώνει
Μεσ'την πόλη αυτή, που είναι τόσο ψυχρή
Μόνο η σάρκα πονάει και ματώνει"
Με κοιτάζει ξανά
Με τα μάτια ανοιχτά, που γυρνάω
Σε μια πόλη παλιά
με λυτά τα μαλλιά, προχωράω...
© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)
M' αρέσει πάρα πολύ το ποίημά σου, μήπως πρέπει να κάνεις κάποια τροαγούδι ?
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://messiniaka.blogspot.com
Σ'ευχαριστώ Αντώνη μου, που ξέρεις, μπορεί να γίνει κι αυτό....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κατι απο μενα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερπατουσα κι΄εγω μεσ΄την πόλη μαζίσου
-ηταν ομορφο,υπεροχο,-κι ενιωσα συγκινηση γνωριζοντας την ομορφη ψυχή σου.!!
Αυτά τα συναισθηματα μου εβγαλετο θαυμασι ποίημά σου !!!
Καλο σου βραδυ.
Νεφέλη
πολύ όμορφο! μπράβο Στέβη !
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο και ιδιαίτερο ποίημα!
ΑπάντησηΔιαγραφή